Ontroerend verhaal over wie je bent en wat je doet

Jess beleeft de ergste vrijdag de 13e van haar leven. Ze raakt achter elkaar haar baan, haar relatie én haar huis kwijt. En zit het eigenlijk wel goed tussen haar en vriendin Mel? Deze vrijdag kan niet nóg erger, dat weet Jess zeker. Morgen gaat ze alles anders doen … behalve dat het nooit morgen wordt. Jess beleeft deze vrijdag de 13e opnieuw en opnieuw en opnieuw. Lukt het haar om het morgen te laten worden? Dat is de belangrijkste vraag in De tijd van mijn leven, geschreven door de Britse Rosie Mullender, vertaald door Anne-Marieke Buijs.

Wat doe je als je elke dag opnieuw beleeft? Deze vraag stellen is niet nieuw, denk aan de beroemde film Groundhog Day. Veel schrijvers durven zich hieraan niet te wagen. De herhaling van dezelfde dag kan namelijk makkelijk saai worden voor lezers en vergt best wat overtuigingskracht. Des te bewonderenswaardiger is het dat Mullender erin geslaagd is om een goed, ontroerend en grappig verhaal te schrijven, dat slechts af en toe een beetje saai of ongemakkelijk voelt. Op een slimme manier gebruikt Mullender de tijdlus om hoofdpersoon Jess een enorme persoonlijke ontwikkeling door te laten maken. Eerlijk is eerlijk, Jess begint als een oppervlakkige, egocentrische vrouw. Ze manipuleert Donna die ze interviewt voor haar werk, haar vriendin Mel en haar huisbaas Brian. Logisch dat ze een lesje te leren heeft. Met elke vrijdag komt er bij Jess dan ook meer besef dat ze drastisch moet veranderen. Als ze eenmaal door heeft waarom iets die eerste vrijdag misging, probeert ze dat met elke volgende vrijdag anders te laat lopen. En van nieuwe mislukkingen leert ze weer. Al zijn er heus periodes dat Jess een flinke terugval heeft en geen zin heeft om die nodige veranderingen in te zetten. Maar dat maakt haar juist menselijk en het verhaal realistisch.

Ondanks dat dit verhaal om één dag draait, is geen enkele vrijdag volledig hetzelfde. Je blijft daardoor makkelijk doorlezen. Je volgt zo met gemak de ontwikkeling van Jess op de voet en met elke vrijdag ontroert haar verhaal je meer en meer. Daarbij houdt buitenstaander Donna Jess een duidelijke spiegel voor, een slimme zet van Mullender. En door de flashbacks naar de vriendschap met Mel begrijp je steeds meer wat er nu echt gebeurd is tussen de twee vriendinnen. Hier spelen gevoelens en ieders eigen kijk op gebeurtenissen een grote rol. Net als in het echte leven.

Het verhaal begint overigens met lange zinnen die niet meteen makkelijk lezen, wat een beetje lijkt op de eerste kennismaking met Jess. Toch maakt Mullender dat stroeve begin ruimschoots goed door vrij snel over te gaan op een pakkende en vlotte schrijfstijl, met duidelijke en levendige beschrijvingen. Ze houdt het verhaal ook nog eens goed in balans: de ene keer is een vrijdag serieus, de andere keer grappig. Kleine veranderingen in het gedrag van Jess kunnen kleine of grote impact hebben, maar voorspelbaar is dat nergens. Mogelijk kun je dat alleen zeggen over de afronding van het einde, waar alles in het leven van Jess weer rechtgetrokken wordt.

Het gaat in De tijd van mijn leven dan ook niet om het einde, maar om de reis daarnaartoe: de manier waarop je naar jezelf kijkt en de impact van je eigen gedrag op de relatie met anderen. Dat is wat De tijd van mijn leven tot een mooi, bijzonder en ontroerend verhaal maakt.