Lastig verhaal door egoïstische hoofdpersoon

De hele wereld over reizen is wat de vijftigjarige Kat altijd gedaan heeft. Lang op dezelfde plek verblijven? Dat gaat ze liever uit de weg. Toch maakt Kat nu een uitzondering, voor de liefde. Met Massimo spreekt ze af een jaar in zijn hotel in Venetië te blijven om hun relatie een kans te geven. En om een kookboek te schrijven met authentieke Italiaanse recepten. Maar of dat de reislustige Kat echt zo goed lukt? Een jaar in Hotel Gondola van Nicky Pellegrino is vertaald door Jolanda te Lindert.

In veel boeken staat het tegenovergestelde centraal: iemand is vastgeroest in haar 'echte' leven en gaat het avontuur in het buitenland aan. De vijftigjarige Kat heeft zich nooit gedragen zoals anderen. Dat maakt van haar in eerste instantie een interessant personage. Je bent nieuwsgierig of het haar lukt om na al die jaren wél een vaste plek te vinden. Wie droomt bovendien niet van de charme van Venetië? De stad trekt jaarlijks duizenden toeristen. Het water, de gondola’s, de pleinen, het eten; het heeft allemaal aantrekkingskracht. Ook bij Kat, die alleen nog op zoek moet naar de plekken waar de echte Venetianen eten. Haar pogingen lijken keer op keer te mislukken, toch vindt ze enkele mensen die haar wel willen helpen. Het is dan ook teleurstellend dat Kat al vrij snel helemaal geen leuk personage blijkt te zijn.

Het hoofdpersonage is egoïstisch, hunkert vooral naar avontuur en negeert wat er in haar lichaam verandert. Ze is blind voor wat er om haar heen gebeurt en negeert wat haar gedrag met anderen doet. De uiteindelijke zelfreflectie van Kat komt te laat, wanneer je al een grondige hekel aan haar gedrag hebt gekregen. En niet alleen de lezer. Ook Massimo, zijn familie en de vele gasten in het hotel houden zich op de vlakte of keren zich juist tegen haar. Van liefde lijkt nauwelijks sprake, voelbaar is het zeker niet. Kat en Massimo hebben eerder een vriendschappelijke verstandhouding, een afspraak die ze nu eenmaal gemaakt hebben. Het enige oprechte personage in het verhaal is de toerist en schilder Ruth. Ze is de enige vrouw met wie Kat op een normale manier, als een gelijkwaardige, lijkt te praten. Op de rest van de mensen kijkt Kat vooral neer.

Wat ook niet bijdraagt aan een positieve leeservaring, is de manier waarop Pellegrino Een jaar in Hotel Gondola geschreven heeft. Je krijgt steeds eerst een hoofdstuk uit het boek dat Kat aan het schrijven is te lezen en daarna gaat het verder met haar belevenissen in Venetië. De hoofdstukken uit Kats boek zijn geschreven vanuit de ik-persoon, waardoor je dicht bij het hoofdpersonage komt. Omdat het echter om haar eigen boek gaat, houdt ze hier alleen de schijn op en laat ze dus niet haar ware aard zien. De hoofdstukken waarin je haar in het gewone leven volgt, zijn geschreven in het derde perspectief. Je volgt Kat als het ware over haar schouder, maar komt nooit dichter bij haar ware aard. Het gebruik van twee perspectieven is verwarrend en frustrerend.

Dat Pellegrino een vlotte schrijfstijl heeft en je daardoor snel door het boek heen gaat, is een lichtpuntje te noemen. Een jaar in Hotel Gondola kan daardoor enigszins leuk zijn, zolang je geen hoge verwachtingen van het verhaal zelf hebt.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een snel boek' en 'Lees een zonnig boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.