Het begint met een vonk overtuigt niet

Sherrif Parker Maloney is dol op zijn stadje Redwood. Als single man is hij nog niet gekoppeld door de O’Grady-dames, maar daar komt snel verandering in. Maddie Freemont blijkt namelijk terug te zijn. Hoewel ze bij hem niet heel geliefd is vanwege hun middelbare school-verleden, komen ze elkaar om de haverklap tegen. Of zoekt hij haar zelf steeds vaker op? Maddie worstelt ondertussen met haar verleden. Is ze wel zo schuldig als de inwoners van Redwood, die haar met de nek aankijken, denken?

Het begint met een vonk is het vijfde deel in de 'Redwood Ridge'-serie van Kelly Moran. De vertaling is afkomstig van Marike Groot en Sander Brink. Er komen personages uit de eerdere delen terug, maar je hoeft hun verhaal niet te kennen om dat van Parker en Maddie te volgen. En dat verhaal is in de eerste plaats een liefdesgeschiedenis zoals elk ander. Aantrekken en afstoten, dat is de twee hoofdpersonen op het lijf geschreven. Maddie doet er alles aan om iedereen van zich weg te houden, maar Parker is de eerste die hier niet in meegaat. Hij zoekt haar op, doet moeite en elke dag groeien ze een beetje naar elkaar toe. In de hoofdstukken wisselt het perspectief zich af, waardoor je beide hoofdpersonages goed leert kennen. Doordat het hij/zij-perspectief is gebruikt, kom je wel iets minder goed bij hun emoties dan je soms zou willen.

Parker is een ontzettend lieve en zorgzame man, dat wordt al snel duidelijk. Zijn liefde is voelbaar en zijn liefdevolle aanrakingen voelen gewoon goed: 'Met zijn ogen nog steeds dicht kneep hij in haar zij en wreef toen met zijn duim teder over het plekje, alsof hij haar wilde aanmoedigen. Praat met me.' Het is alleen jammer dat de liefde vanuit Maddie amper voelbaar is door de worsteling met zichzelf. Bij haar is er pijn, eenzaamheid en verbanning door een verleden waar ze zelf geen schuld aan heeft. Zelf ziet ze dat anders en ze wil haar schuld afbetalen. Het zijn serieuze thema’s die goed zijn uitgewerkt en je aan het hart gaan, maar het botst aan alle kanten met de liefde van Parker en zijn pogingen om tot haar door te dringen. Maddie blijft doorgaan over de schaamte en lijkt niet te zien dat Parker zo zijn best doet, waardoor haar gedachten soms aversie oproepen. Het voelt beklemmend, alsof ze écht niet los kan komen van haar verleden, zelfs niet met de hulp van Parker. Soms lijkt ze daardoor meer op een kind dat blijft doordrammen, waardoor je haar vaker dan je lief is stevig door elkaar wil schudden.

Wat nog meer botst, is de overdreven beeldspraak die Moran af en toe gebruikt. Zoals ‘zijn spieren gingen op slot en zijn botten braken’, ‘tot zijn hersenen dronken en duizelig waren’ en ‘op basis van hun band in dit tijdsfragment had ze die dingen herkend.’ Gelukkig gebruikt de auteur ook veel humor, duidelijk taalgebruik en geen moeilijke zinnen, ook al zijn ze soms lang. Dat zorgt dat de plus- en minpunten in balans blijven. Al zijn er betere feelgoodboeken met een diepere liefde te vinden, de schrijfstijl en het serieuze tintje maken Het begint met een vonk tot een verhaal dat veel lezers zal aanspreken.