Vrolijk verhaal in zomerse sferen

Hannah is gewoon dol op haar werk. Het woord workalcoholic zou ze nooit in haar mond nemen. Haar zus Jasmijn denkt daar een tikkeltje anders over. En zo bevindt Hannah zich ineens op het vliegveld voor een singlereis naar Italië. Maar een relatie? Daar heeft ze echt geen tijd voor. Of bloeit er toch iets op tussen haar en mede-werkverslaafde Lucas?

Simoné Steenkamp werd met dit verhaal tweede in de schrijfwedstrijd van De Verhalenfabriek. Nu Italië voor één voor iedereen te lezen is, is wel duidelijk waarom ze zo hoog eindigde. Je zit er vanaf het eerste moment meteen lekker in, als Hannah zich in eerste instantie verzet tegen de reis. Dat ze daar kennismaakt met een norse man die niet eens zijn telefoon uit wil zetten (want zo erg is Hannah toch niet?), doet haar humeur geen goed. Toch blijkt de reis precies te zijn wat Hannah nodig heeft om in te zien dat er meer is dan werk alleen. Steenkamp brengt het als een mooie, subtiele ontwikkeling. Met kleine stapjes merkt Hannah hoe leuk het kan zijn om tijd door te brengen met anderen. Zeker als dat met een knappe man als Lucas is. Ook hij maakt zich net als Hannah langzaam los van zijn werkende leven. Ze groeien langzaam naar elkaar toe, zo tussen de andere reizigers.

Zowel Hannah als Lucas zijn makkelijke personages om je in te leven en je in te herkennen. Hannah draaft vaak hilarisch door, wat het verhaal een fijne luchtigheid geeft. Nog leuker is haar zus Jasmijn, die haar op verschillende manieren prikkelt om andere keuzes te maken. Je merkt aan alles dat ze echt het beste voor heeft met Hannah. Wat maar goed is ook, want zonder haar zus zou Hannah zeker vastgeroest blijven in haar werk. De twee hebben een fijne dynamiek die het verhaal extra glas geeft.

Italië voor één is geschreven vanuit het perspectief van Hannah. Wat niet wegneemt dat je genoeg van Lucas meekrijgt om ook hem te begrijpen. Steenkamp hanteert een vlotte schrijfstijl met korte zinnen. Dat kan in veel gevallen kinderlijk aanvoelen. In Italië voor één werken de korte zinnen echter prima en zorgen ze voor een fijne cadans en snelheid. Daarnaast gebruikt Steenkamp luchtige beeldspraak en herkenbare beelden. De emoties die Hannah en Lucas doormaken zul je als lezer makkelijk herkennen. Het hele verhaal is goed opgebouwd en je kunt niet anders dan van beide personages houden. En van hun liefde, dat natuurlijk onder druk komt door allerlei misverstanden.

Italië voor één is door de fijne personages en schrijfstijl een juweeltje binnen de Tussendoortjes van De Verhalenfabriek. Misschien is het zelfs maar goed dat het hier om een novelle gaat. Als je namelijk eenmaal in Italië voor één begint, is het moeilijk om het verhaal aan de kant te leggen.