Puur zakelijk heeft humor, maar mist romantiek

Bo werkt als junior agent bij een groot agentschap voor kunstenaars. Dat klinkt spannender dan het is, want ze doet niet veel meer dan koffie halen en printen. Terwijl Bo ervan droomt om kunstenaars te begeleiden in hun carrière. Zelfs als ze een collega uit de brand helpt, heeft dat niet het gewenste effect. Dan komt haar baas Tim met een nieuwtje: haar favoriete kunstenaar Lucy Rood komt bij het agentschap. Als Bo tijdens een wijnavond met haar vrienden hierover praat, komt vriend Ties met een idee. Wat als ze Tim aan een date helpt met collega Lize, en zij als tegenprestatie Lucy Rood onder haar hoede krijgt? Bo is vastbesloten haar plan te laten slagen, maar wat als zakelijk niet helemaal zakelijk voelt?

Marloes Berghege debuteerde met de 'Koffiesalon'-serie en ook in haar nieuwste boek Puur zakelijk speelt koffie een rol. Min of meer een negatieve rol, want Bo heeft heus wel meer in haar mars dan koffie halen. Toch klopt het beeld dat ze van zichzelf heeft niet helemaal met hoe ze zich gedraagt. Hoewel Berghege haar best heeft gedaan om van Bo een sympathiek personage te maken, komt Bo op veel momenten niet zo over. Ze twijfelt continu aan zichzelf, pakt niet door en erg volwassen voelt ze niet. Het derde perspectief, zonder inkijkje in haar echte gevoelens en gedachten, helpt niet bij dat gevoel. Bo heeft wel humor, zeker in het bijzijn van Tim, en belandt regelmatig in grappige situaties. Dat maakt haar niet volledig onsympathiek en gaandeweg wordt het dan ook makkelijker om je in te leven in haar worsteling met zichzelf. Tim daarentegen is met zijn onhandigheid een geweldig personage. Met de ongemakkelijke situaties die hij veroorzaakt, verovert hij zonder moeite je hart. Zo houden hij en Bo elkaar in balans, wat voelbaar is als ze met elkaar optrekken. Ook de overige personages hebben hun eigen persoonlijkheid, zodat ze stuk voor stuk uniek zijn en elk op hun eigen manier bijdragen aan de persoonlijke ontwikkeling van Bo.

Helaas is dat niet voldoende om de tegenvallende schrijfstijl te compenseren. Berghege gebruikt in Puur zakelijk vooral korte zinnen, die ze amper afwisselt met lange zinnen. Die hoeveelheid korte zinnen achter elkaar geeft het verhaal eerder een kinderlijk dan een volwassen gevoel. Berghege gaat regelmatig in op details die niet ondersteunend zijn aan het verhaal, zoals welke theesmaak Lize voor Bo zal inschenken. Het bekende show don’t tell-principe wordt nauwelijks toegepast, waardoor de meeste situaties letterlijk benoemd worden. De beschrijving dat een gezelschap stilvalt omdat de wijn zo lekker is, is hierdoor verwoord als ‘De drie drinken in stilte. Het ultieme bewijs dat er goede wijn op tafel is gekomen.’ Dat is jammer, want de uitgebreide beschrijvingen en details zorgen voor een vertraging in de opbouw van de romantiek die het verhaal van Bo wél in zich heeft. Dat verhaal komt nu pas na een kwart een beetje op gang, om vervolgens tegen het einde in sneltreinvaart voorbij te zijn. Helaas komen de bijzondere kunstwereld, de sluimerende liefde en de ontwikkeling van hoofdpersonage Bo slechts af en toe bovendrijven. Alleen de humor blijft consequent aanwezig.

Puur zakelijk zal voor de minder ervaren feelgoodlezer ongetwijfeld een prettige leeservaring en kennismaking met het genre zijn. De gevorderde lezer zal echter door de schrijfstijl en het personage van Bo meer een zakelijk dan een romantisch gevoel aan het verhaal overhouden.