Bijzonder verhaal met vooral leuke bijpersonages

Juf Leonie heeft leuk werk, een fijne vriendin en een kat om tegen te praten. Wat wil ze eigenlijk nog meer? Nou ja, een speciale man zou welkom zijn. Omdat ze online daten maar niets vindt, komt ze met een andere manier: een briefje aan een leuke man, ergens verstopt. Het worden er uiteindelijk zeven, inclusief (twijfelachtige) dates. Hoewel ze in het lot gelooft, blijft Leonie twijfelen of een van deze mannen wel de hare is. En terwijl het leven doorgaat, leert ze dat de liefde dichterbij is dan ze denkt.

Mia Zomerdijk heeft met Zeven briefjes een origineel concept te pakken. Want wie zou zoiets nog doen in deze tijd, op willekeurige plekken briefjes verstoppen? Dat Leonie erop uittrekt om de briefjes een goede plek te geven, maakt het verhaal in het begin daarom erg leuk om te lezen. Dat begin loopt verder nogal stroef. Er zijn veel onhandig gekozen overgangen tussen hoofdstukken, enorm veel bijzaken die niet bijdragen aan het verhaal en Leonies kat Mr. Jones praat tegen haar in hele zinnen. Die gesprekken en andere bijzaken voelen geknutseld, alsof alles geforceerd aan elkaar is geschreven om in elkaar te passen. Het haalt een beetje de vaart uit het verhaal. Pas halverwege komt er een flow in zowel de schrijfstijl als de gebeurtenissen. Vanaf dan wordt de inhoud interessanter, leest het vlotter en wil je blijven lezen. Je leert Leonie en haar drijfveren beter waarderen, en hoopt dat ze de liefde vindt. Al is Leonies wens om een boek te schrijven weer niet al te origineel te noemen.

Terwijl Leonie op date gaat en haar leven vorm krijgt, is de opbouw waarin dat gebeurt vrij bijzonder. Telkens krijgt het verhaal nieuwe wendingen en weet je als lezer eigenlijk nooit waar het écht heen gaat. Dat kan je geweldig vinden, maar soms is het ‘zoekende’ gevoel zo overheersend dat het je juist tegen kan staan. Het onheil ligt continu op de loer, iets dat Leonie zelf nota bene in de gesprekken met Linda of met haar eigen gedachten aankondigt. Dat put uit, want al lezende bekruipt je steeds vaker het gevoel: wanneer is dit verhaal een keer klaar? Zomerdijk maakt het goed door het einde tóch aan het begin te breien, waardoor het alsnog op dat vlak een afgerond geheel wordt.

Wél geweldig aan Zeven briefjes zijn de verschillende bijpersonages. Zoals Linda, Leonies beste vriendin. Zij worstelt als moeder van drie jonge kinderen met het vinden van balans tussen de luiers, borstvoeding en huilbuien. Zelfs niet-moeders zullen de scènes waarin Leonie Linda aantreft zo voor zich zien. Net zoals de taferelen in de klas van Leonie herkenbaar zijn. De liefde van Leonie voor haar vak als leerkracht spat bovendien van de pagina’s af. Vooral deze scènes zijn mooi en levendig beschreven. Linda komt tussendoor met mooie vergelijkingen en fijne wijsheden, zoals ‘Het is je lot zonder briefje’. Dat filosofische gevoel sijpelt ook door bij Leonie, als ze de tijd aan zich voorbij ziet gaan.

Ondanks het originele verhaal kun je, met name door het stroeve begin en de vreemde situaties, met een vervelende nasmaak achterblijven. Wil je gewoon een leuk liefdesverhaal lezen, zonder poespas, dan biedt Zeven briefjes genoeg fijne leesmomenten.

Met dank aan uitgever Luitingh-Sijthoff voor het recensie-exemplaar.