Een luchtig én complex familiedrama over acceptatie, onmacht en vrijheid

Avondmensen neemt je moeiteloos en met humor mee in het verhaal van een gezin dat er samen maar niet uit komt. Ze krijgen dan ook nogal wat voor hun kiezen als blijkt dat zoon Boris het moeilijk heeft met het leven. Hij heeft waanideeën en het lukt hem niet zijn leven op de rit te krijgen. Dat op de rit krijgen is iets waar de overige gezinsleden vervolgens ook niet in slagen, wanneer ze zoeken naar een manier zich tot hem én zichzelf te verhouden. In hun poging elkaar te overtuigen van dé oplossing raken ze elkaar steeds meer kwijt.

Het is knap hoe de schrijfster de schijnbaar uitzichtloosheid van de situatie combineert met onmacht, hoop én wanhoop van de personages. Hoewel het een serieus onderwerp is, leest het lekker vlot door de korte hoofdstukken met rake, luchtige zinnen. De beklemmende sfeer in huis is wel vanaf het begin voelbaar en dat is knap gedaan.

Zus Noor, de meest nuchtere van het gezin, doet haar best de rest te overtuigen van de uitzichtloze waanzin waarin hun broer leeft, terwijl zus Alice denkt hem wel te kunnen redden, als ze maar genoeg moeite doet. Dat laatste trekje vind je ook terug bij moeder Heleen, die het spirituele pad niet schuwt en de hulp van een medium inschakelt. Vader Simon probeert wanhopig analyserend grip op de situatie te krijgen en zit hiervoor wekelijks bij de psychater.

De personages kunnen de situatie maar moeilijk accepteren en voelen zich gevangen in een situatie waarvoor de oplossing ver weg lijkt. Tegelijkertijd voelen ze wel de urgentie zaken op te lossen om vrij en onafhankelijk te kunnen leven. Dit gegeven grijpt aan. Ik wilde het boek dan ook niet wegleggen, nieuwsgierig naar de afloop. De schrijfster Caroline van Keeken is erin geslaagd me mee te laten leven met de personages in het boek. Je gunt ze het beste, maar beseft dat het waar ze mee moeten omgaan een enorme opgave is. Het verhaal raakt aan thema’s als (on)maakbaarheid van het leven, loslaten, vrijheid en liefde.