Een ode aan de zintuigen

In ‘Luister’ van Sacha Bronwasser leven we mee met hoofdpersoon Marie, die na een bijzonder onfortuinlijke ervaring op de kunstacademie, plots vertrekt naar Parijs om te werken als au pair. Dat is op zich geen origineel gegeven, maar het boek is dat zeker wel. Hoofdstuk na hoofdstuk kom je meer te weten over de bijzondere draadjes tussen Marie, Flo en Philippe.

Zintuigen hebben een prominente plek in het boek. Marie, de verteller, richt zich aan het begin van het boek tot haar vroegere docente Flo, wanneer ze zegt:
“Onze geschiedenis was een steentje in mijn schoen dat ik negeerde, maar toen ik het tevoorschijn had gehaald kreeg ik het niet meer teruggeduwd. Je zult er even de tijd voor moeten nemen. Luister." (p. 8)
Van diezelfde docente leert Marie tijdens lessen fotografie dat er een belangrijk verschil is tussen kijken en zien en ook het zesde zintuig speelt een rol in de hoofdstukken waarin we Philippe leren kennen.

De structuur van het boek is geniaal, scherpzinnig en maakt nieuwsgierig. Zo was de ontknoping over de reden waarom Marie stopt met haar opleiding het lezen alleen al waard. De omschrijvingen zijn zo beeldend dat je het gevoel hebt mee te lopen met Marie, daar op de Boulevard Voltaire à Paris. Op zoek naar zichzelf en een meeslepend leven. Ik vind Philippe, met al z’n uitdagingen, de meest interessante persoon uit het boek; je leert hem goed kennen. Over Flo had ik wel meer willen weten…

De schrijfstijl is pakkend en helder, het verhaal vlot verteld, ondanks de vele metaforen. Het naderend onheil sleept als een rode draad door het boek en die dreiging maakt het boek spannend en een ware doorlezer.