indrukwekkend verhaal

Na een poos weinig oorlogsverhalen gelezen te hebben viel mijn oog op het boek ‘Wij blijven bij elkaar’ geschreven door Martine Letterie.

Martine Letterie is voor mij qua naam geen onbekende naam. Ik had alleen nog niet zoveel van haar gelezen. De cover van dit boek trok mij direct aan. De rij mensen die een eenheid lijken te vormen en dat past ook bij de titel en het verhaal.

Het verhaal gaat over de Joodse familie Birnbaum. Een aangrijpend verhaal over het verblijf van kinderen in een concentratiekamp.

Het is verdeeld in zes delen. Ieder deel is vanuit een of meeerdere kinderen beschreven. Het laat een indrukwekkende tocht zien dat start op 9 november 1938 in Berlijn. Je leest dan al dat vader uit logeren is. Op het moment dat de kinderen op de trein worden gezet naar Nederland dan is het al een hecht gezin. Wij blijven bij elkaar, uiteindelijk komen ze in een familiehuisje in vluchtelingenkamp Westerbork terecht en later volgt het doorgangskamp.

Het gezin Birnbaum zet zich gezamenlijk in voor weeskinderen. Voor het gezin blijft de Joodse traditie van belang en blijven ze geloven in Pesach vieren in Jeruzalem.
De inzet van dit gezin heeft op mij als lezer indruk gemaakt. Hoe dan ook bleven ze hun ‘taak’ voor de weeskinderen uitvoeren. Het gezin liet zien dapper te zijn, te beschikken over heel veel doorzettingsvermogen maar ook de eenheid die ze samen waren.
Tot het moment dat ze hun langverwachte reis kunnen maken naar hun land gaat dit niet zonder de nodige zorgen en vervelende situaties.

Je wordt in dit verhaal meegenomen in deze barre tocht vanuit het oogpunt van alle kinderen. Je leest over de verschillende tradities en vieringen en leert daarmee ook de Joodse cultuur kennen.
Het verhaal kent thema’s als hoop en angst, maar ook het wel en wee van een gezin, vriendschap, school etc.
Er komen genoeg gruwelijkheden ter sprake maar niet alles komt naar voren waardoor een jonge goede lezer dit verhaal ook kan lezen denk ik.

Al met al was dit een indrukwekkend verhaal, een verhaal dat je laat zien dat je deze periode niet mag vergeten en je laat voelen wat een oorlog doet met de mens en hoe een gezin hier zich in staande heeft gehouden.