prachtig debuut

Winteruren is het eerste boek dat ik las van Filip Bastien. Net als ‘de laatste zeppelin’ las ik deze uit eigen interesse. De reden waarom het boek mij direct trok was opnieuw de cover al. Een veld van klaprozen, het symbool van de Eerste Wereldoorlog en een zakhorloge op de voorgrond. Het zakhorloge verwijst naar de tijd, Winteruren naar de laatste levensfase van de mens.

Het verhaal gaat over Richard, die aan het sterfbed van zijn vrouw spreekt over zijn jeugdliefde Fientje. Zal hij haar opzoeken of blijft hij bij zijn stervende vrouw.
Samen met haar haalt hij herinneringen op die merendeels waarschijnlijk in de Eerste Wereldoorlog afspelen: het gevangenschap in Breendonk, de overlevingsdrang maar ook de beginnende liefde.

Het verhaal is zo geschreven dat je meegevoerd wordt in het leven voor, tijdens en na de oorlog. Het wordt verteld vanuit het ik-perspectief. Het brengt je daardoor dichter bij het verhaal en je ervaart alle emoties maar ook de spanning van nabij.

De personages zijn mooi uitgewerkt, laten diepgang zien. Ze zijn niet mooier gemaakt dan ze zijn ofwel niemand is heilig. Richard vond ik een bijzonder mooi karakter. Hij heeft iets sympathieks, iets gevoeligs, kan soms wel een duwtje in zijn rug gebruiken om eens een keuze te maken. Sommige keuzes waren niet iets waar hij met trots op terug kijkt in de oorlog, maar dat siert hem juist als mens.
Winteruren is een ware aanrader voor de mensen die houden van oorlogsverhalen, maar ook van romans die een tikje humor hebben.

Al met al kijk ik dan ook uit naar ‘De laatste zeppelin’ en wat er nog meer zal volgen.