indrukwekkend

In een periode van herdenkingen van de Tweede Wereldoorlog in Nijmegen en omgeving verscheen het boek ‘Ik zie je aan de overkant’ geschreven door Brenda Meuleman.

In ‘Ik zie je aan de overkant’ lees je het verhaal van drie vrouwen Antonia, Hanna en Claar. De dames vervullen ieder een rol op zich in de oorlog. Antonia riskeert haar leven als vroedvrouw. Ze fietst door de stad heen om iedere vrouw die moet bevallen te helpen. Hanna werkt in het ziekenhuis en vervult daar haar rol als verpleegster. Zij zorgt voor ieder slachtoffer, ookal horen ze soms bij de vijand, voor haar is een ieder gelijk. Claar neemt deel aan het verzet. Ze komt in een belangrijke positie in het verzet en riskeert daarbij regelmatig haar leven.
Walter neemt ook deel aan het verhaal aan de zijde van de geallieerden. Hij is een van de vele parachutisten. Alleen zijn sprong verloopt niet zoals het zou moeten. Hij had een ideale droom van het bevrijden, maar dit liep anders dan gepland.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Antonia, Hanna, Claar en Walter. Op deze manier lees en voel je de beleving van een ieder in een periode die je eigenlijk niet zou moeten meemaken. De emoties van boosheid, verdriet, frustratie, irritatie, ondoordacht handelen, vertrouwen in mensen komen bij elk personage op een waardevolle manier naar voren. Je voelt met hun mee.

De omgeving in het verhaal is zo beschreven dat ik kon voelen in wat voor omgeving de dames en heer moesten strijden, strijden voor hun eigen leven maar ook voor elkaar.

‘Ik zie je aan de overkant’ is een verhaal waarin fictie en non-fictie in elkaar overlopen, het is een periode geweest waarin mensen op alle manieren moesten strijden voor hun leven en dat voor een ander. Een periode waarin mensen elkaar niet meer vertrouwden of konden vertrouwen. Ik denk dat Brenda Meuleman geslaagd is een verhaal neer te zetten waarin veel aspecten van de oorlog, de invloed op de mensen heel goed heeft weergegeven ondanks dat er een stuk fictie in zat.