Lezersrecensie
een verhaal dat binnenkomt
Het nieuwste boek van Martine Letterie is ‘Ze kwamen ons halen’.
Je leest het verhaal vanuit de jongste twee zoons, Henk en Johan. De oorlog raakt hen eind ‘44 hard. Er is een tekort aan kolen en meel. Ze kunnen niet meer naar school en de bakkersopleiding. Thuis krijgen ze steeds meer mee van de verzetsactiviteiten van de oudere broers. Een hoge NSB ‘er wordt uit de buurt vermoord. De zoon van deze man laat het gezin arresteren. Het hele gezin wordt zonder pardon naar de gevangenis en Kamp Amersfoort gestuurd.
Het verhaal begint met een proloog waarin je leest hoe het gezin werd opgepakt door de landwachters. De toon van het verhaal is dan direct gezet. Je gaat terug naar de periode voor de arrestatie en leert het gezin Rijper kennen. Je leert de gezinsleden in een korte tijd kennen. In de oorlog waren er heel wat beperkingen, al kon het gezin wel naar de kerk, het werk en school. Ze hadden een illegale radio thuis en er was een onderduiker die anders tewerkgesteld werd. Het was een periode met veel uitdagingen.
Het verhaal maakte indruk op me. Het is geschreven vanuit het oogpunt van een kind. In het begin zagen de jongens de gewelddadigheden niet zelf en later raakten ze bij alles betrokken.
De schrijfstijl is net als in de andere verhalen toegankelijk, eerlijk en open. In alle situaties die zich voordoen, wordt het verhaal niet mooier gemaakt dan het is. De beleving komt daardoor extra binnen.
De tijdslijn in het verhaal is duidelijk, je leest boven het hoofdstuk vanuit welk oogpunt je het verhaal kan lezen.
Nationaal Monument Kamp Amersfoort heeft Martine Letterie gevraagd te schrijven over kinderen die in het kamp hebben vastgezeten. Dit bleek pas later toen men door de archieven ging. Tijdens deze zoektocht kwam ze met de onderzoeksgroep de familie Rijper tegen. In Canada bleken afstammelingen van de familie Rijper te wonen. Met behulp van hen konden ze de gebeurtenissen in de oorlog reconstrueren. Je treft achterin het boek dan ook enkele foto’s aan.
Martine Letterie is erin geslaagd om je weer mee te nemen naar een periode die niet vergeten mag worden, maar dan vanuit een kind en dit komt nog meer binnen.
Je leest het verhaal vanuit de jongste twee zoons, Henk en Johan. De oorlog raakt hen eind ‘44 hard. Er is een tekort aan kolen en meel. Ze kunnen niet meer naar school en de bakkersopleiding. Thuis krijgen ze steeds meer mee van de verzetsactiviteiten van de oudere broers. Een hoge NSB ‘er wordt uit de buurt vermoord. De zoon van deze man laat het gezin arresteren. Het hele gezin wordt zonder pardon naar de gevangenis en Kamp Amersfoort gestuurd.
Het verhaal begint met een proloog waarin je leest hoe het gezin werd opgepakt door de landwachters. De toon van het verhaal is dan direct gezet. Je gaat terug naar de periode voor de arrestatie en leert het gezin Rijper kennen. Je leert de gezinsleden in een korte tijd kennen. In de oorlog waren er heel wat beperkingen, al kon het gezin wel naar de kerk, het werk en school. Ze hadden een illegale radio thuis en er was een onderduiker die anders tewerkgesteld werd. Het was een periode met veel uitdagingen.
Het verhaal maakte indruk op me. Het is geschreven vanuit het oogpunt van een kind. In het begin zagen de jongens de gewelddadigheden niet zelf en later raakten ze bij alles betrokken.
De schrijfstijl is net als in de andere verhalen toegankelijk, eerlijk en open. In alle situaties die zich voordoen, wordt het verhaal niet mooier gemaakt dan het is. De beleving komt daardoor extra binnen.
De tijdslijn in het verhaal is duidelijk, je leest boven het hoofdstuk vanuit welk oogpunt je het verhaal kan lezen.
Nationaal Monument Kamp Amersfoort heeft Martine Letterie gevraagd te schrijven over kinderen die in het kamp hebben vastgezeten. Dit bleek pas later toen men door de archieven ging. Tijdens deze zoektocht kwam ze met de onderzoeksgroep de familie Rijper tegen. In Canada bleken afstammelingen van de familie Rijper te wonen. Met behulp van hen konden ze de gebeurtenissen in de oorlog reconstrueren. Je treft achterin het boek dan ook enkele foto’s aan.
Martine Letterie is erin geslaagd om je weer mee te nemen naar een periode die niet vergeten mag worden, maar dan vanuit een kind en dit komt nog meer binnen.
1
Reageer op deze recensie
