Een dappere, ontroerende en persoonlijke dicht- en verhalenbundel over rouwen

(3,5*)
Deze dicht- en verhalenbundel van Inez van der Vaan leest vlot weg dankzij de heldere, toegankelijke schrijfstijl. De gedichten zijn eenvoudig, maar weten hun boodschap krachtig over te brengen. De opzet van het boek vind ik erg mooi: het verhaal volgt een jaar voor en een jaar na het overlijden van haar moeder, verteld door de seizoenen heen en verdeeld over twee delen. De gedichten worden aangevuld met persoonlijke verhalen van de auteur over moeilijke en mooie momenten en herinneringen.

De auteur, destijds begin twintig, volgt in deze periode een koksopleiding, werkt, heeft een relatie en reist tussen twee steden. Het verlies van haar moeder heeft haar diep geraakt. Ze zal haar moeder moeten missen bij zowel grote als kleine gebeurtenissen in haar leven, en is volop bezig met het rouwproces. Dit boek is een liefdevol eerbetoon aan de band met haar moeder. Een band die speciaal was, ondanks de nodige ruzies en onbegrip. De periode waarin haar moeder ziek was, was bijzonder zwaar. Dit alles maakt het boek een krachtig verhaal over rouw, ingrijpend verlies en de heftige, soms tegenstrijdige emoties die daarbij komen kijken.

Wat ik erg treffend beschreven vond, was het stuk over dat alles om je heen doorgaat terwijl jij net een dierbare bent kwijtgeraakt. De titel en cover vond ik wat verwarrend; de titel wordt pas aan het einde van het boek kort aangestipt. Hoewel ik de keuze begrijp, zette het me in eerste instantie op het verkeerde been.

'Als ik Guus geheten had' is een dapper, ontroerend en persoonlijk verhaal over rouwen en over moeten loslaten door ziekte, over verlies en hoop. Het is een boek waarin je misschien herkenning vindt, dat steun kan bieden in je eigen verwerking of dat begrip en inzicht geeft in wat rouwen kan betekenen, alhoewel dit proces natuurlijk voor iedereen anders is.

“ik weet wie je kan zijn
maar ook wie niet
hoe langer ik bij je ben
hoe meer vertraagd verdriet”