Een fijn, rustig verhaal dat je mogelijk troost biedt.

Recensie: Yuta Takahashi - Het restaurant van de herinneringen

Opnieuw las ik healing fiction, een boek dat ik cadeau heb gekregen en waar ik heel benieuwd naar was, want wat is dit een plaatje om te zien!

Een jonge Japanse vrouw bezoekt na de dood van haar broer het restaurant Chibi Neko. Daar serveert een chef-kok, samen met zijn kat, gerechten voor overledenen, waardoor je mogelijk even contact met hen kunt krijgen. Dit bezoek zal haar leven veranderen. Het restaurant in de prefectuur Chiba speelt een cruciale rol, terwijl het verhaal ook deels in Tokyo plaatsvindt.

De schrijfstijl is toegankelijk en duidelijk, zonder aan diepgang en detail in te boeten. De meeste dialogen zijn beleefd en formeel, een reflectie van de Japanse culturele normen. Het dunne boekje bestaat uit vier hoofdstukken, met af en toe gedachten die schuingedrukt worden weergegeven of een flashback naar het verleden.

Kokoma is een vrouw die haar broer verloor bij een ongeluk en veel last heeft van schuldgevoelens en somberheid. Kai runt het restaurant; hij is heel vriendelijk en formeel, later in het boek krijg je een duidelijker beeld van hem. Daarnaast komen er meer personages voorbij die hun eigen bijdrage aan het verhaal leveren.

De katten, het eten en drinken, en de informatie over Chiba voegden echt iets toe aan het verhaal. Vooral de scènes in het restaurant, waar de personages hun overleden dierbaren opnieuw ontmoeten, waren bijzonder indrukwekkend. Ze roepen de vraag op: wat zeg je eigenlijk in zo’n situatie?

Hoewel het verhaal me vanaf het begin al aanspraak, greep het me pas echt vanaf de helft van het boek. Toen werd het verhaal dieper en viel alles mooi samen. Dit is een fijn, rustig verhaal dat je mogelijk troost, kracht en hoop biedt. Het laat je nadenken over hoe bijzonder het zou zijn om nog één keer te praten met een overleden dierbare.