Zondagskracht

Recensie Judith Visser – Zondagskracht

In het slotdeel van de Zondag-trilogie wordt het verhaal van Jasmijn op een mooie en integere manier afgerond. Ze woont inmiddels samen met Nick in haar geliefde Rockanje. Nu het haar – na jarenlang knokken – is gelukt om te leven van haar schrijverschap, heeft ze een prikkelarme bubbel voor zichzelf gecreëerd. Klein, maar precies wat ze nodig heeft: rust, liefde en ruimte om te schrijven.

Maar dan gebeurt het leven – onverwachte gebeurtenissen zetten haar zorgvuldig opgebouwde evenwicht onder druk. Ze moet alle zeilen bijzetten om in balans te blijven, maar gelukkig zijn er ook lichtpuntjes die haar helpen vol te houden.

Ik kan iedereen aanraden om de hele trilogie te lezen. De drie boeken geven samen een helder beeld van Jasmijn: van kind tot volwassene. Hoe ze omgaat met haar autisme en op haar eigen manier het leven vormgeeft. Het is autofictie, en ik heb veel bewondering voor de openheid van Judith Visser. Ze wil meer begrip creëren – en dat lukt haar. Al blijft het lastig om je écht voor te stellen hoe het is als de wereld te druk voor je is.

Jasmijn reflecteert op haar relaties, vriendschappen, eigenwaarde en kindertijd. Thema’s als liefde, rouw, schuldgevoel en acceptatie komen voorbij. Mooi vond ik dat ze het steeds minder heeft over ‘Normale Jasmijn’. Ze worstelt met haar schrijverschap, verlies en verandering, maar blijft doorzetten. Doordat het boek in de ik-vorm is, word je moeiteloos meegenomen in Jasmijn’s gedachten en gevoelens. Het is beeldend geschreven, met levendige scènes, en leest prettig – afwisselende zinslengtes, soms mooie poëtische zinnen.

De stukken over de onvoorwaardelijke liefde en steun van de mensen en dieren om haar heen zijn hartverwarmend. De band met haar gevoelige honden vond ik ontroerend en bijzonder; de wisselwerking en verbinding springen eruit. Het voelt als een intieme inkijk in Jasmijns binnenwereld. Een aanrader, deze bijzondere leeservaring die binnenkomt en bijblijft.

(4,5*)