Plastic Copperhead

Veel van verwacht, veel zin in en dan valt het toch tegen. Jammer.

Kende Barbara Kingsolver van naam, De Gifhouten Bijbel is mij ooit getipt door iemand aan wie ik een boek verkocht en dat boek staat op mijn lijst met boeken die ik nog eens wil lezen. Dat ga ik ook vast nog eens doen, maar ik hoop dat dat boek me beter bevalt dan Demon Copperhead. Dit boek kwam op mijn pad door een recensie bij VPRO boeken, ik lees graag dit soort boeken en omdat ik toch al nieuwsgierig was naar Kingsolver werd dit mijn eerste kennismaking, een opwarmer voor de Gifhouten Bijbel, zo was de bedoeling.

Maar waar (om maar eens een favoriet in dit genre van arme Amerikanen met een leven vol bad luck & misery te noemen) Willy Vlautin dichtbij de werkelijkheid blijft, personages heeft waarvan je nauwelijks gelooft dat ze niet echt bestaan en je onderdompelt in de misére van the American Nightmare was Demon Copperhead voor mij veel te veel en te duidelijk een verzonnen verhaal met verzonnen personages die nooit echt gingen leven.

Het was bijna romantisch, Kruimeltje in Amerika. Met die lieve coach en zijn vele talenten en zijn leuke snoet en zijn mooie vriendin. Mij te verromantiseerd, ondanks alle ellende die hij op zijn pad krijgt. Het ging daardoor voor mij nooit echt leven, bleef wat oppervlakkig. Ik ben meer van de koude realiteit en niet van de opgepoetste (en daardoor ongeloofwaardige neppe) hollywood achtige misére.

Uiteraard had het boek ook zijn goede kanten, de aanklacht tegen de pijnstillers industrie, sommige delen van het verhaal waren ook best mooi. Maar ik denk toch dat ik meer dan de helft vervelend en soms zelfs saai vond. Dit soort boeken moeten het bij mij van de koude realiteit hebben en die ontbrak wat mij betreft.