De houthakker die alles won

Kickbokser Peter Aarts kreeg zijn bijnaam – the Dutch Lumberjack – omdat hij zijn tegenstanders zo hard schopte, dat het leek alsof hij ze aan het omhakken was. Zoals Aerts zelf zegt in het boek The Dutch Lumberjack: ‘Ik ging staan en wachtte af. Daardoor kreeg ik de kans om hem twee keer keihard met low kicks op zijn benen te hakken. Toen was het voorbij.’ Daarmee was een legende geboren, een vechtsporter die vele keren op het hoogste niveau vocht en zelfs drie keer de ultieme kickboksprijs in de wacht sleepte: de winst in K1.

Dichters Daniël Dee en Karel ten Haaf delen een passie voor de hardste van de toeschouwersporten en ze schreven eerder al het boek K1, van de schoonheid en de kracht. Deze interesse bracht ze op het idee om een biografie over Peter Aerts te schrijven, maar iemand anders leek ze voor te zijn. Toen later bleek dat het aangekondigde boek er toch niet kwam, doken ze op de kans en vroegen Alex Boogers hen met de kickbokser in contact te brengen. Aerts stemde in met het boek over zijn leven en stelde ook veel fotomateriaal ter beschikking. Het boek is geen journalistiek werk geworden, maar eerder een optekening van Aerts' verhaal van zijn leven en – vaak ongelofelijke en bijzondere – ervaringen. De auteurs maken uitgebreid gebruik van citaten, waardoor het een erg persoonlijk boek is geworden. Als je Aerts wel eens hebt horen praten in een interview, of na een gevecht, dan zorgen die citaten er voor dat je tijdens het lezen voortdurend de accentrijke stem van Aerts (en zijn bulderende lach) in je hoofd hoort. Het boek vat de doelgerichte, gedreven sporter, die zonder poespas voor zijn succes ging.

Het boek begint letterlijk bij het begin, met babyfoto’s van de grote houthakker. Al snel komen de eerste trainings- en knokkiekjes voorbij, op bladzijde 12 volgt de eerste wedstrijd en op pagina 36 al de eerste wereldtitel. De krantenknipsels zijn een leuke toevoeging aan het boek en illustreren het begin van Aerts’ carrière heel goed. Er wordt overal ter wereld gevochten en Aerts gaat geen enkele uitdaging uit de weg. Tegenstanders die hem niet genoeg tegenwicht boden, krijgen er ook tekstueel van langs. De ambitie en agressie spatten van de pagina’s, je voelt echt hoe graag Aerts wil winnen en zijn tegenstanders in elkaar te beuken. Maar dat is niet kwaad bedoeld, het is een spel. Aerts: ‘Ik vind kickboksen een leuk spelletje en ik kan er mijn boterham mee verdienen.’ Het boek loopt door tot in het heden en sluit dus niet af op het hoogtepunt tijdens een K1 toernooi. Hij sluit af met een ontspannen constatering: ‘Ik vecht nog een paar wedstrijdjes, maar eind 2015 is het waarschijnlijk wel afgelopen. Wanneer en tegen wie, dat weet ik nog niet. Mijn afscheid wil ik wel in Japan doen.’ In 2013 nam hij ook al afscheid in Japan, tegen Rico Verhoeven. Hij vindt nog steeds dat hij die partij gewonnen heeft, maar dat het met politiek te maken had dat de kampioen van de organiserende bond toch won. Wellicht dat hij eind 2015 een laatste, gloedvol kickboksverhaal kan laten optekenen. Het is te hopen dat Dee en Ten Haaf dat dan ook weer doen, want ze hebben Aerts levensecht geportretteerd in The Dutch Lumberjack.

Voor vechtsportliefhebbers en fans van Peter Aerts is dit boek een aanrader, ook door de vele foto’s, posters en knipsels. Voor een wat meer algemeen geïnteresseerde sportfan is het mogelijk teveel een persoonlijk verhaal en wordt de journalistieke benadering wellicht gemist.