Wat zegt de brief?

Walter van den Broeck in 'Aantekeningen van een stambewaarder':

Een brief. 
Wat van kunstwerken meestal vergeefs wordt verwacht, dat zij de mens blijven aanspreken door de eeuwen heen, wordt, zo lijkt het mij, moeiteloos bewerkstelligd in de eerste de beste gemeenzame brief.
Het is lente, je loopt fluitend door de straat, je vindt een brief op het voetpad. Je hoopt dat hij voor jou bestemd is. Als blijkt dat zulks niet het geval is, maakt je enthousiasme plaats voor het onfatsoenlijkheidsbesef dat het lezen vergezelt van iets wat niet voor jou bestemd is. De hoop dat tenminste over jou gesproken zal worden in de brief, versterkt je opwinding.
Je wordt nog sterker geïntrigeerd als duidelijk wordt, dat zowel de afzender, de geadresseerde als de ter sprake gebrachte derden je totaal onbekend zijn. 
Wat je plots boeit: het wereldomvattend dradenpatroon dat mensen en hun problemen gevangen houdt.
 En de vraag: staat geschreven wat werkelijk wordt bedoeld? 
Het plezier de onmacht tot formuleren te kunnen aanwijzen en te kunnen vergelijken met de jouwe. Die onmacht die de correspondenten zelf ongetwijfeld heeft gehinderd, maar nu amuseert omdat ze tot studieobject is verworden.
 En dan de woorden zelf. Maar vooral de weggelaten woorden, de informatie die de correspondenten kenden, en dus voor elkaar verzwegen, en die jij nu met behulp van je verbeelding in moet vullen.
 Na enkele lijntjes heb je je georiënteerd - althans dat denk je - en ga je met de briefschrijver meevoelen en -denken. Over alle tijds- en ruimtegrenzen heen. 
 Ofschoon geen geschrift voor minder lezers is bestemd dan een brief, worden overal ter wereld met geile gretigheid massa's brieven gelezen die voor anderen bestemd zijn. 
 Een brief: het ware lezen.
 Een brief voor jou: de leugen in het gezicht.
 Een brief over jou: de waarheid achter de rug.
 Een brief voor en door anderen: de waarheid over de mensen.
 (Literatuur: een surrogaat voor al de brieven die je nooit bereikten?)