Grotemensenproblemen, overgoten met een feelgood-sausje

Wanneer Julia door haar man bedrogen wordt, pakt ze impulsief haar koffers en verlaat het huis. Voor de zoveelste keer, want altijd weer keert ze snel met hangende pootjes terug. Deze keer wil ze het anders, want de maat is vol. Op zoek naar onderdak ontmoet ze Dylan, een twintiger die beweert wel iets te kunnen regelen voor haar. En inderdaad, voor ze het goed een wel beseft, mag Julia al op een mooie woning gaan passen die eigendom is van mevrouw Smit. Mevrouw Smit ligt in coma na een beroerte en haar neef wil dat iemand op het huis past. Maar eenmaal daar ontdekt Julia dat ze het huis niet voor zich alleen heeft. De kleine Veronique blijkt er meer te wonen dan thuis, er is de bejaarde tuinman Louis, de hoogzwangere vrouwtjeskat die John blijkt te heten, en nog een drietal anderen die er soms wel, soms niet wonen. Julia krijgt niet alleen de zorg over het huis op zich, maar ook die over de verschillende anderen die het huis als hun toevluchtsoord beschouwen. In het bijzonder trekt ze zich het lot van Veronique erg aan als ze ontdekt dat het meisje door haar moeder mishandeld wordt.

Alles goed en wel leunt heel erg tegen feelgood aan. Het boek behandelt een paar ernstige thema’s zoals echtscheiding, kindermishandeling, bejaardenzorg en de vluchtelingenproblematiek, maar is absoluut niet zwaar op de hand. Schrijfster Mirjam Oldenhave (1960), bekend van haar kinder- en jeugdboeken, maakt met dit boek een uitstap naar de volwassenenliteratuur maar schudt de onschuld die meestal bij kinderboeken hoort niet van het boek af. Ondanks de zorgen waar iedere bezoeker van het huis mee worstelt, overheerst de sfeer van gezelligheid. De verschillende personages in het boek voelen zich goed bij elkaar, vertoeven graag in elkaars gezelschap, en de meeste problemen waar ze mee te maken hebben, hakken er niet bepaald diep in. In het boek herinnert Julia zich een schilderles waarbij ze er door haar lerares op gewezen wordt dat haar schilderijen te braaf zijn. Hetzelfde kan ook van dit boek gezegd worden.

Of de gezelligheid die het boek uitstraalt een plus- of een minpunt is, hangt af van welk type lezer dit boek vastneemt. Maar met zekerheid verdient het boek punten voor humor. Dit is geen hilarisch boek, maar het kent zijn grappige momenten, die meestal verband houden met woordspelingen of een verbaal misverstand tussen de volwassen Julia en de kinderlijke Veronique. Oldenhave toont zich sterk in het spelen met woorden, soms klanken zelfs, om zulke misverstanden te creëren:

“[Dylan zegt:] ‘Hé Julia...’
Ik ben ineens geen mevrouw meer.
‘Wat.’
‘Blootje?’
Dus toch. En dan zegt hij ook nog ‘blootje’, wat nog liever klinkt dan ‘nakie’, zo ontzettend niet-erotisch.
‘Dylan, ik ben drieënveertig!’ zeg ik zacht.
Hij haalt zijn schouders op. ‘Nou en? Je bent toch nooit te oud om te blowen?’”

De 37 korte hoofdstukken en nog een epiloog laten zich heel vlot lezen en het boek is zo uit. Het decor is best origineel en zou zonder al te veel wijzigingen omgevormd kunnen worden tot dat van een tragikomisch maar toch lichtvoetig toneelstuk omdat een groot deel van het boek zich op één plaats afspeelt. Helemaal realistisch is de plot niet – te veel toevalligheden om de juiste mensen samen te brengen en te makkelijke oplossingen voor de uitdagingen waar de diverse personages voor staan – maar dat mag de pret niet drukken. Julia is de hoofdpersoon maar wordt toch algauw verdrongen door Veronique. Zij heeft de hoogste aaibaarheidsfactor, een belangrijk aspect in dit boek en daarom ook leunt het zo erg tegen feelgood aan. Alhoewel Mirjam Oldenhave de stap waagt naar de volwassenenliteratuur, blijkt dus toch weer een kind de show te stelen. Voor wie van iets diepgaandere en solidere plots houdt is dit niet meteen een geschikt boek, maar het is best vermakelijk.