Een thriller, jawel, maar een hele zachte

George werkt in een carwash in de buurt van Edegem. Als onderhoudsman werkt hij ‘s avonds geregeld in zijn eentje over. Op zo’n avond hoort hij gesis in een waterreservoir en ontdekt hij er een vreemd, groen dier. Het dier is schichtig maar komt na enige tijd toch tot rust in Georges aanwezigheid en George doopt het Splinter. Op een dag wordt Frank, een collega van George, door Splinter gebeten en belandt in het ziekenhuis. Hij overleeft de beet amper en spendeert maanden in het ziekenhuis. Daarna blijkt Frank veranderd van een rotzak in een heel aangenaam en zacht persoon. Door de beet komt de uitbater van de carwash achter het bestaan van Splinter en wil hij het dier met rattengif verdelgen. Maar Splinter is slim en vindt op zijn eentje de weg naar Georges huis. Hij en zijn vrouw Diana besluiten hem te houden, maar al snel wordt Diana gebeten. Zij is een zeer lieve en vrolijke vrouw maar net als bij Frank verandert haar persoonlijkheid in precies het tegenovergestelde van wat ze was...  

Marc Kerkhofs (1964) schrijft over wat hij weet. Hij woont immers zelf in Edegem en was technicus in een carwash. Dat maakt hem uitermate geschikt om de details die de achtergrond van het boek uitmaken, haarfijn en correct uit de doeken te doen. Enkele jaren geleden moest Kerkhofs zijn job als technicus opgeven door rugproblemen en begon hij zijn tijd te vullen met schrijven. Kortere verhalen in eerste instantie maar in maart 2017 ook het kleinschalig uitgegeven boek Verloren tijd. Daarna vond hij onderdak bij Godijn Publishing en dit leidde uiteindelijk tot Beet, een toch wel bijzondere thriller.  

Marc Kerkhofs schrijft heel vlot en spontaan. Zijn personages zijn heel echt en komen al van bij de eerste letter tot leven. Je ziet hen voor je, hoort hen praten, voelt hoe ze denken, en dat allemaal omdat Kerkhofs doorheeft hoe je dat op papier overbrengt. Over zijn taalgebruik valt maar één klein minpuntje te zeggen en dat is dat typisch Hollandse woorden in een Vlaams verhaal niet werken. Kerkhofs mengt in het boek enkele typisch Vlaamse woorden met enkele typisch Hollandse woorden. Onder druk van de redactie misschien? Geen goed idee. Laat een boek dat zich in Nederland afspeelt gerust Hollandse woorden bevatten en een boek dat zich in Vlaanderen afspeelt Vlaamse woorden, dat werkt beide prima, maar buiten hun natuurlijke context werken ze niet.  

Gelukkig is dat het enige waarover (een heel klein beetje) te mopperen valt want ook inhoudelijk is het verhaal meer dan geslaagd. Een harde thriller is het niet. Hetzelfde groene dier zou zich in handen van pakweg een Stephen King ontpopt hebben tot een grotesk monster met hier en daar een paranormaal snuifje onversneden horror erbij, maar Marc Kerkhofs houdt het met de voeten op de grond. Het verhaal ontrolt zich op natuurlijke wijze en de auteur hoeft zich nooit in bochten te wringen om de plot te laten kloppen. Hij werkt de karakterveranderingen van de gebeten personages steeds verder uit en onderzoekt hoe protagonist George hiermee omgaat terwijl deze enerzijds probeert uit te vissen wat er precies aan de hand is en anderzijds ook poogt brokken te lijmen die de slachtoffers maken. Het boek past door zijn zachte karakter ook erg binnen de trend die reeds de Hebban Thriller Debuutprijs 2017 domineerde. Wie slecht slaapt van horror, hoeft dan ook niets te vrezen, de plot waagt zich niet in die richting, al lijken cover en korte inhoud dat wel te suggereren. ‘s Ochtends met lezen beginnen is ook een optie want dit boek pakt je in en is gegarandeerd nog voor het slapengaan uitgelezen.