Een gehaast boek, inhoudelijk niks waard

Thelma, carrièrevrouw, ongehuwde moeder van een twaalfjarige zoon Louis, is er getuige van hoe haar zoon aangereden wordt door een vrachtwagen. Hij belandt in een coma, met slechts weinig kans om dit te overleven. Na een maand zullen de machines die hem in leven houden, worden uitgezet. Dan vindt Thelma een bucketlist van haar zoon en ze besluit de volledige lijst uit te voeren in zijn plaats. De opdrachten worden gefilmd en in de ziekenkamer van haar zoon afgespeeld. Zo hoopt ze hem uit zijn coma te trekken.

De droomlijst is het debuut van de Franse schrijver Julien Sandrel (1980). Het boek kwam pas in maart van dit jaar in Frankrijk uit en is nu reeds vertaald door Liesbeth van Nes. Meer dan dertig landen tekenden ondertussen voor de vertaalrechten nadat het boek in Frankrijk een bestseller werd.

Sandrel heeft het verhaal heel luchtig gehouden. Een jongen die in coma raakt, een alleenstaande moeder en het uitvoeren van een bucketlijst, samen kan dat een heel zwaar en heftig boek gaan vormen, een rollercoaster van emoties. Sandrel koos er echter voor om niet te veel stil te staan bij alle emoties die hierbij de bovenhand kunnen nemen, maar opteerde voor een ander soort rollercoaster. Met dit boek viert hij namelijk het leven, en het plezier dat mensen uit het leven kunnen halen. Als in een achtbaan racet Sandrel van het ene “vind ik leuk”-onderwerp naar het andere. Met zijn pen dwingt hij Thelma om op een maand tijd alle plezier uit het leven te persen dat eruit te persen valt. Een enkele keer blijft de schrijver stilstaan bij het verdriet van de moeder, maar nooit te lang. Vrijblijvendheid primeert, en dat de lezer dit kan appreciëren, bewijzen de verkoopcijfers.

De lezers en de verkoopcijfers hebben natuurlijk altijd gelijk, maar dat neemt niet weg dat dit een flutverhaal is. Het is ongeloofwaardig dat een werkende moeder die op zaterdag haar zoon net niet ziet doodgaan, op zondag een presentatie afwerkt die ze ‘s maandags voor de bonzen van haar werk geeft. Het is niet ongeloofwaardig dat Thelma nog die maandag ontslagen wordt omdat ze haar baas een mep geeft, maar het is wel al te gek dat ze zich hier jarenlang op heeft voorbereid en met het voorbereidende materiaal in geen tijd een immense schadeclaim in elkaar bokst. Welke ouder, wiens kind pas in het ziekenhuis ligt en mogelijk snel sterft, is hiertoe in staat? Het wordt nog gekker als Thelma kort daarop al op een vliegtuig naar Tokio zit, de eerste van verschillende reizen, om daar in plaats van haar zoon meer lol te beleven dan ze ooit tevoren heeft gehad. De vreemdste restaurants bezoeken, karaoke zingen, een tatoeage laten zetten, een bruiloft bijwonen, met gesloten ogen het befaamde Shibuya kruispunt oversteken, en nog wat meer onzin passeren de revue. Thelma is emotioneel niet murw geslagen maar heeft zelfs fut over om in die korte periode nog verliefd te worden. De uitwerking van de hele plot is tenenkrommend.

Sandrel wil heel veel verschillende ideeën in zijn boek stoppen, en doet dat bijgevolg even gehaast als de wijze waarop Thelma door de bucketlist van Louis spurt. Zelden spendeert de schrijver meer dan een paar bladzijden aan een onderwerp. Niks van wat hij schrijft, blijft hangen, maar dat wordt goedgemaakt doordat in dit boek ook niets staat dat je wil onthouden. De eerste bladzijden zijn prima, een mooie aanzet tot wat een krachtig verhaal kan worden, en daarna primeert alleen nog het kermisgevoel. Veel drukte met andere woorden, inhoudsloos amusement. De boodschap die de schrijver mee wil geven, is vast dat het leven mooi is en mag gevierd worden. Helemaal mee eens, maar die boodschap is door andere schrijvers al meermaals veel overtuigender overgebracht.