Gecreëerde verwachting niet waargemaakt

Emmie heeft haar familie jarenlang niet bezocht. De dag voor de vijftiende verjaardag van haar tien jaar jongere broer komt ze onaangekondigd aanzetten. Haar vader en broer zijn blij, haar moeder niet echt. Emmie vermoedt dat de dood van haar andere broer, Robin, lang geleden, daar veel mee te maken heeft. Die is verdronken zonder dat zijn lichaam ooit gevonden werd. Emmie wil koste wat kost uitvissen wat er precies gebeurd is.

Rolf Börjlind (1943) voorstellen is waarschijnlijk niet nodig. Samen met vrouw Cilla (1961) vormt hij een schrijversduo dat tot voor tien jaar uitsluitend actief was voor film en tv. Daar kwam in 2012 een succesvol thrillerdebuut bij met de eerste 'Rönning & Stilton' waarvan ondertussen zes delen verschenen zijn. Molly Börjlind (1994) is hun dochter. Zij studeerde aan de filmacademie en werkte al aan diverse filmprojecten. Met De duisternis tussen ons treedt ze in de voetsporen van haar ouders. Voor de vertaling tekende Corry van Bree.

De samenwerking tussen vader en dochter Börjlind levert een heel ander boek op dan wat we van Rolf en Cilla gewend zijn. Hun 'Rönning & Stilton'-serie is een variant van de klassieke politieserie met een vast team en een duidelijke misdaadplot die tegen het einde aan opgelost raakt. De duisternis tussen ons is dat totaal niet. In deze standalone is geen politie te bespeuren, zijn er geen duidelijke slechteriken en is de grens tussen wie aan welke kant staat erg vaag. Bovendien schuift deze in de loop van het boek wel eens heen en weer. De personages in kwestie vertonen verder opvallend weinig emotie. Ze gedragen zich ongemakkelijk en afstandelijk waardoor je amper vat op hen krijgt. Dat is weleens lastig, maar houdt de lezer tegelijk geïntrigeerd en alert.

Emmie vertelt haar verhaal aan een vaag omschreven man van wie men slechts kan vermoeden dat hij een psycholoog of psychiater is. De interactie met deze man is cursief gedrukt en is doorgaans kort. Wanneer ze hem haar wedervaren vertelt, lezen we dat in de tegenwoordige tijd alsof alles nog moet gebeuren. Dat de lezer zo vergeet dat alles eigenlijk al voorbij is, draagt bij tot de spanning.

Die spanning in kwestie is vaak niet het gevolg van wat zich afspeelt. De oorsprong daarvan is veeleer te vinden in de omgeving die de auteurs gecreëerd hebben: een afgezonderd eiland, een vuurtoren in de buurt, een oud huis, stormweer … Er dwalen ook enkele mysterieuze personages rond waarvan Emmie merkt dat ze haar stiekem achtervolgen of begluren, en ook haar ouders maken door hun vreemde gedrag dat zij zich nooit op haar gemak voelt. Lezers zullen dit duidelijk aanvoelen, want deze emotie hebben de auteurs uitstekend overgebracht. Hierdoor loopt onafgebroken iets lugubers en griezeligs doorheen het verhaal.

Los daarvan is dit een traag boek waarin niet zo heel veel gebeurt, maar de suggestie dát er iets staat te gebeuren, is wel altijd aanwezig. Dat houdt het boek beter op de been dan het verhaal zelf, dat wat vaag blijft en geregeld passages bevat die nergens toe dienen. De vraag rijst of dit eigenlijk wel een thriller is. De ontknoping valt wat tegen en is enigszins voorspelbaar, en ook deze past weinig bij het concept van een thriller. Het boek verschilt zo sterk van waar Rolf Börjlind zich een heel leven lang mee bezig heeft gehouden dat men wel moet vermoeden dat het dochter Molly is die dit geschreven heeft en dat vader Rolf zijn naam er vooral aan heeft verbonden om Molly een springplank te bezorgen. Het boek is zeker niet slecht, maar voldoet toch niet bepaald aan de verwachting die Rolf Börjlinds naam op de cover schept.