Goodkind lost de verwachtingen in zonder te verrassen

De sluier van de eeuwigheid, wederom een vertaling van Marion Drolsbach en Niels van Eekelen, is deel twee van de trilogie met als overkoepelende titel De kronieken van Nicci. Nicci, een personage dat in boek twee van Terry Goodkinds (1948) Wetten van de magie werd geïntroduceerd, speelt een van de belangrijkste hoofdrollen. Ooit was zij de gevreesde Maîtresse van de Dood, maar zij schaarde zich aan de zijde van Richard Rahl die nu heerst over D’Hara. Op zijn vraag reist Nicci nu naar de verste uithoeken van het rijk om de bevrijding ervan te verkondigen. Dat doet ze in eerste instantie samen met Nathan Rahl, een meer dan duizend jaar oude tovenaar die zijn toverkracht kwijt is. Al vroeg in het eerste boek wordt Bannon Boer opgepikt, een schriele jongen die zich snel ontpopt tot een kundig zwaardvechter. Aan het eind van het eerste boek zien de reisgenoten in de verte eindelijk de stad Ildakar opduiken. Een belangrijk reisdoel, want volgens de profetie van de heks Rood ligt daar de sleutel tot het herstellen van Nathans toverkracht.  

Ildakar is een gesluierde stad en hierdoor verborgen voor het oog en bevroren in de tijd. Dat de reisgenoten de stad kunnen zien, is slechts toeval, omdat de sluier hapert. Maar de heersers, een doema van tovenaars onder leiding van sovrena Thora en tovenaar-commandant Maxim, zijn van plan hem spoedig te herstellen. Als dat gebeurt, zitten Nicci en haar metgezellen voor eeuwig in de stad gevangen. Wil Nathan zijn toverkracht terug, zit er echter niets anders op dan het risico te nemen en in de stad te blijven.  

Goodkind is ondertussen 70 en schrijft al drie decennia lang aan de Wetten van de magie en de vervolgseries die zich in dezelfde fantasywereld afspelen. Hij doet dat nog steeds met evenveel enthousiasme en zonder dat zijn bron van ideeën lijkt op te drogen. Hij verkocht meer dan 25 miljoen exemplaren en een deel van zijn boeken werd ook verfilmd. Als persoon is Goodkind zijn naam niet altijd waardig want hij staat bekend als onaangenaam en zijn attitude drijft wel vaker fans weg van hem. In februari haalde hij nog zwaar uit op sociale media omdat hij vond dat zijn nieuwe boek “een prachtig boek was met een lachwekkend slechte cover”. Fans en illustratoren boden meteen weerwerk waarna Goodkind wat gas terugnam en verklaarde dat hij niet de illustrator, maar wel de uitgever viseerde die zijn opmerkingen over de cover had genegeerd.  

Gelukkig voor de fans die hem niet de rug hebben toegekeerd, is De sluier van de eeuwigheid opnieuw een zeer vermakelijk boek. Het speelt zich grotendeels in Ildakar af met slechts een beperkt aantal personages waarvan de meest relevante voldoende, maar niet overdreven diep, uitgewerkt zijn. De hoofdplot wordt aangevuld met een kleine nevenplot die uit slechts een klein aantal hoofdstukken bestaat. Deze slaat een brug tussen het eerste boek en wat er in het derde boek staat te gebeuren. Enkele elementen en personages uit de oorspronkelijke serie van Goodkind worden hierin ook vanonder het stof vandaan gehaald en opnieuw verklaard. De nevenplot is zwak en grotendeels overbodig, maar eindigt wel met een belangrijke cliffhanger.  

Goodkind heeft opnieuw een aantal interessante ideeën in dit boek verwerkt, ook al is het boek minder divers dan deel een. Nicci wordt soms onrealistisch zwak geportretteerd gezien haar verleden als Zuster van de Duisternis. Bannon toont zich wat dat betreft standvastiger en groeit als enige personage. Nathan verdwijnt in een groot deel van dit boek bijna volledig naar de achtergrond. Toch heeft Goodkind opnieuw een goed evenwicht gevonden en hij misbruikt de magie in het boek niet om plottwists te forceren. Hij doet precies wat verwacht wordt en zet een prima vervolg neer op Maîtresse van de Dood, zonder evenwel verrassend te zijn. Ook de hoofdplot eindigt met een spannende cliffhanger zodat de lezer nog wat heeft om naar uit te kijken.