Van hoger niveau dan haar voorgaande thrillers

Tallulah (Lula), een negentienjarige tienermoeder, en haar vriend Zach wonen met hun zoontje in bij Lula’s moeder. Na een avondje stappen verdwijnen ze spoorloos. Ze werden het laatst gezien in het huis van Scarlett, een vriendin van Lula. Daar namen ze naar verluidt een taxi naar huis, waar ze nooit arriveerden. Een jaar later vindt Sophie, de vrouw van het nieuwe schoolhoofd, een bordje in de tuin waarop staat: 'GRAAF HIER'. Ze vindt zodoende een kistje met een ring erin. Het blijkt een ring te zijn die Zach kocht met de intentie Lula ten huwelijk te vragen. Het kan maar een ding betekenen: iemand weet wat er met Lula en Zach gebeurd is.

Het verhaal achter de schrijverscarrière van de Britse Lisa Jewell (1968) is ondertussen vrij goed bekend: haar debuut uit 1998 was het gevolg van een uit de hand gelopen weddenschap. Het werd het best verkochte debuut van dat jaar en sindsdien brengt ze jaarlijks gemiddeld iets meer dan één boek uit. Ze schreef oorspronkelijk feelgoodromans en schakelde later over op thrillers. Precies de helft van haar boeken verscheen in het Nederlands. Die nacht verdween ze is het tiende Nederlandstalige boek, naar goede gewoonte vertaald door Ineke de Groot.

Om het verhaal gestalte te geven, bedient Jewell zich van drie verhaallijnen in evenveel tijdsperioden, waarin grotendeels dezelfde personages voorkomen. Het tijdsverschil tussen de draadjes is bovendien gering en dat maakt het nodig er goed de aandacht bij te houden. Eén tijdlijn speelt zich een jaar na de verdwijning af, eentje vangt een jaar ervoor aan en de laatste beschrijft de gebeurtenissen rond het moment zelf. Naarmate Sophie meer van het raadsel ontsluiert, wordt ook in de andere tijdlijnen meer prijsgegeven. De balans blijft altijd heel goed behouden.

De auteur schrijft aantrekkelijk en maakt het verhaal niet echt ingewikkeld. Wie al thrillers van Jewell las, weet dat deze van het zachtere type zijn, zonder expliciet of buitensporig geweld en met aandacht voor hoe personages in de val gelokt worden, een misdaad emotioneel verwerken, of het mysterie ontwarren. Dat is hier niet anders. Het concept slaat aan, want de schrijfster verkoopt enorm goed. Zowel Harlan Coben als Lee Child lieten zich voor dit boek zelfs verleiden tot een lyrische quote die op de voorkaft prijkt. Coben beweert dat dit Jewells beste thriller tot nu toe is. Daar heeft hij gelijk in, maar het suggereert een knaller en dat is het niet. Jewells voorgaande thrillers waren oké en deze is goed zonder meer.

Jewell slaagt er niet in haar feelgoodverleden achter zich te laten, aangenomen dat ze dat al zou willen. In haar thrillers laat ze altijd wat ruimte voor privéaangelegenheden van enkele personages, zoals een ontluikende romance, zonder dat dat het verhaal vooruit helpt. Omdat Jewells plots van zichzelf al niet vol actie en snelheid zitten, wordt dit gelukkig nooit een vertragende factor, waardoor daar weinig op tegen is. Alleen het al te lang aanslepende einde waarin heel krampachtig wordt gezorgd dat die personages voor wie alles goed afloopt ook allemaal hun happy end krijgen, is teveel van het goede.

Zoals altijd zijn Jewells personages haar heel welwillend. Ze kunnen zich op de gepaste ogenblikken dingen niet, of plotseling weer wel herinneren en zijn altijd spontaan erg loslippig tegen elkaar waardoor er amper frictie ontstaat. Wat dat betreft blijft de kritiek op haar voorgaande thrillers overeind: de schrijfster daagt zichzelf niet genoeg uit. De progressie zit daarentegen in de sterkte van de misdaadplot. Die is solide, met wendingen die acceptabel zijn en de nieuwsgierigheid van de lezer voldoende en blijvend prikkelen. De quote van Lee Child – 'Absurd spannend. Ik heb dit verslonden.' – is overdreven, maar dat Lisa Jewell, met wat ze zelf haar coronaboek noemt, haar niveau een trapje heeft opgekrikt, stemt in ieder geval tot tevredenheid.