Niet verrassend of vernieuwend, toch boeiend en spannend

De Zweedse huisarts Jonas Moström (1973) was met ouderschapsverlof toen hij het idee opvatte om een thriller te schrijven. Die verscheen in 2004. Het virus was aangewakkerd en Moström ging parttime werken en bleef schrijven. Met succes want met zijn tweede boek brak hij door in Zweden. In 2014 creëerde hij Nathalie Svensson, psychiater, waarvan het eerste boek, Dodelijk dichtbij, in 2020 bij ons in vertaling op de markt kwam. Voor het Nederlandstalige gebied is dat het debuut van Moström. Een paar maanden geleden verscheen de opvolger Dominomoord, dat zich meteen na de feiten uit Dodelijk dichtbij afspeelt. Tineke Jorissen-Wedzinga en Sophie Kuiper zijn opnieuw paraat als vertalers.

Nathalie Svensson is sinds kort opgenomen in de PDG, het Zweedse daderprofielteam van de rijksrecherche, en is bij aanvang met dat team op weg naar Sundsvall. Daar is arts Thomas Hoffman vermoord, en wordt chef-arts Erik Jensen vermist. Hoffman had een dominosteentje in de keel, terwijl op de plaats waar Jensen verdween eenzelfde steentje werd achtergelaten. Op Nathalie en de rest van het team rust de taak om de betekenis hiervan te ontrafelen en de dader te vinden voor ook Jensen vermoord wordt. Nathalie komt in een lastig parket terecht als blijkt dat haar zus bij de verdachten hoort.

De beide Svensson-thrillers vormen alleenstaande verhalen, maar volgen elkaar wel op. De naweeën van het eerste boek spelen nog en worden frequent opgerakeld. Vraag rijst daarom of het tweede deel afzonderlijk te lezen is? Om dat makkelijker te maken, heeft de auteur vooraan een lijst opgenomen van personages die in Dominomoord van belang zijn, met de nodige achtergrond erbij. Wie hem doorneemt, krijgt genoeg mee uit het eerste boek om het nieuwe verhaal te kunnen volgen. Maar zelfs dan zal de lezer soms dingen lezen waarvan de herkomst onduidelijk is, en worden de grote lijnen en afloop van het eerste boek verklapt. Dominomoord kan afzonderlijk gelezen worden maar aangeraden is het niet.

De samenstelling van de daderprofielgroep doet sterk denken aan de tv-serie Criminal Minds. Ook de structuur van het verhaal is gelijkend, met een team dat op pad gestuurd wordt, ondersteund door een computerwhizzkid en een teamlid met een superbrein. Het afwijkende is dat Moström beiden in één personage verenigd heeft. De PDG ontmoet bij aanvang meteen het lokale opsporingsteam, en al deze mensen worden aan elkaar, en dus ook aan de lezer voorgesteld. Dat gebeurt aan hoog tempo waardoor onmogelijk goed te onthouden is wie wie is. De eerste hoofdstukken verzanden lichtjes in de wirwar van namen.

Vervolgens verenigt de auteur een boeiend misdaadverhaal met een rijkgevuld persoonlijk leven van Nathalie, die in een vechtscheiding verwikkeld zit. Haar eigen familie was onderwerp van de eerste thriller en dat zindert nog stevig na. Voor de afwisseling zorgt Johan Axberg, hoofdinspecteur in Sundsvall, die eveneens met persoonlijke problemen worstelt. Rond deze twee personages draait het verhaal en de auteur spendeert ruim tijd en moeite aan hun uitdieping. De andere inspecteurs en profilers zijn amper uitgewerkt en spelen ook weinig rol van betekenis. Zij zijn er om op het juiste ogenblik met informatie te komen en het verhaal in een bepaalde richting te sturen. Verschillende namen die de lezer te verwerken krijgt aan het begin, blijken uiteindelijk de moeite van het onthouden niet waard.

Het verhaal onderscheidt zich qua originaliteit niet van de vele andere thrillers die jaarlijks op ons worden afgevuurd en weet als dusdanig niet te verrassen. De overdaad aan personages werkt wat in het nadeel, maar de kwaliteiten van de auteur maken veel goed. Hij heeft een vlotte pen en beheerst feilloos de techniek om rustpunten met spanningsmomenten af te wisselen. Het misdaadverhaal zit bovendien slim in elkaar, en Moström weet meermaals een onverwacht element in te brengen dat de mogelijke verdachten in een ander daglicht plaatst, waardoor de verdenking wegvalt of omgekeerd. Zo houdt hij de aandacht van de lezers goed vast en de plot gaat uiteindelijk nooit vervelen.