Geslaagd, maar niet cum laude

Zeven jaar geleden startte Pepper Kay (1960) – ondanks een schrijversnaam die internationaal klinkt een Nederlandse – met het schrijven van fictie. In eerste instantie waren dat sciencefictiondetectives, met Kit Guardner in de hoofdrol. Na vijf stuks besloot ze iets anders te proberen en daaruit vloeide Drakenbloed voort, een eerste fantasyboek. Drakenspoor is hier dan weer een vervolg op, hoewel het los te lezen is.  

Tessa Lehman, het hoofdpersonage uit Drakenbloed, is ondertussen een bejaarde weduwe die een zoon Chris heeft en een stiefdochter Felice. Nadat Tessa is gaan dementeren en werd opgenomen in een tehuis, besluiten Chris en Felice dat het huis van Tessa moet worden leeggehaald en verkocht. Tijdens de opruiming vindt Chris een setje van tien drakenbeeldjes en ook een kistje met daarin een boek. Alles wordt verkocht, maar het kistje houdt Chris voor zichzelf. Daarna wordt zijn wereld steeds vreemder. Hij krijgt blackouts, ziet dingen die anderen niet zien, hoort stemmen die er niet zijn. Alles lijkt verband te houden met een magische wereld, Medinië geheten, maar het fijne begrijpt hij er niet van. Pas wanneer hij domweg doorheen een spiegel Medinië induikelt, beginnen de dingen op zijn plaats te vallen.  

Wie Drakenbloed las, herkent niet alleen Tessa maar weet ook al wat af van de draken en Medinië. Voor wie het boek niet las, is het allemaal nieuw, maar dankzij schaars prijsgegeven hints is dat helemaal geen handicap. Het eerste boek gelezen te hebben, kan voor een sneller begrip zorgen, maar het is daarom nog niet zo dat dat ook interessanter is. Wie het eerste boek niet las, heeft immers meer te ontdekken en vindt dit boek daarom waarschijnlijk zelfs magischer en mysterieuzer. In ieder geval is Pepper Kay er heel goed in geslaagd om een vervolg te schrijven dat ook losstaand helemaal tot zijn recht komt.  

Het boek begint vrijwel onmiddellijk met een tikfout maar deze uitschuiver zet gelukkig geen trend en verder is de spelling nagenoeg foutloos. Met elk boek dat Pepper Kay schrijft, gaat ze ook vlotter schrijven. Dat betekent niet dat het niet nog beter kan. Het boek bevat best nog wel wat zinnen die te houterig zijn, of die een onjuiste combinatie van werkwoordtijden bevatten, maar over het algemeen compenseert het inhoudelijke van het verhaal dat dan weer waardoor je er vlot overheen leest.  

Drakenspoor is niet uitsluitend fantasy. Pepper Kay heeft het niet kunnen laten hier en daar wat sciencefictionelementen in het boek te verwerken, door het in de nabije toekomst te laten aanvangen. Dat levert wel eens een grappig idee op, zoals Chris die met een antieke Tesla rijdt, waarop zijn halfzus vraagt wat hij nog moet met die ouwe troep. Die grap zal geen generatie lang meegaan maar op dit ogenblik werkt ze.  

Het boek vangt aan in onze eigen wereld en het duurt tot ongeveer halverwege voor Pepper Kay de overstap naar Medinië maakt. Die eerste helft is beter uitgewerkt dan het vervolg. Eenmaal in Medinië, wil Pepper Kay wel eens van de hak op de tak springen om Chris’ tocht door het zogenaamde Onland van Medinië in goede banen te leiden. De plot is dan bij momenten wat chaotisch, al doet Kay tijdens de laatste plusminus veertig bladzijden erg haar best om die chaos te bedwingen en het verhaal netjes af te ronden. Daar slaagt ze in, maar niet cum laude. Af en toe had het fantasygedeelte van het boek wat meer body mogen hebben. De plot is met name in dat deel van het boek wat dunnetjes en zelfs oubollig, niet vrij van clichés ook, en bevat elementen die het verhaal helemaal niet vooruit helpen maar er eerder bij lijken te zijn gehaald om het boek dikker te maken. Drakenspoor is helemaal niet slecht, een leuk tussendoortje voor een regenachtige en luie zondagmiddag, maar de Kit Guardnerreeks is wel beter.