Geen hole-in-one

Constant Smits van Waesberghe (1968), in een vorig leven professioneel golfer, is tegenwoordig actief als coach. Na een diskwalificatie wegens beschuldigingen van vals spel (door Smits van Waesberghe overigens altijd ontkend) was de motivatie om op hoog niveau te golfen weg en ging hij andere golfers coachen. Vervolgens stapte hij het bedrijfsleven in waar hij, eveneens als coach, teams leert om succesvoller te zijn. Saskia Schnitzler-van Herk (1968) is van meerdere markten thuis. Ze werkte jarenlang in de farmaceutische industrie, schreef kookboeken, is ghostwriter en doceert daarnaast presentatietechniek. In 2016 kwamen ze in contact met elkaar, en daaruit is Drive ontstaan, hun gezamenlijke debuutroman.  

In het boek worden vier personen bij elkaar ingedeeld tijdens een golftornooi dat wordt georganiseerd door Koppens Vermogensbeheer. Aan het hoofd hiervan staat Pieter, een van de vier spelers die deel van dit gelegenheidsteam uitmaken. De andere drie zijn Daan, Roderick en Eva. Daan en Roderick zijn klanten wier vermogen door Pieters firma beheerd wordt, en Eva wil hij graag binnenhalen als klant. Tijdens het golfen ontstaan wrijvingen. Persoonlijkheden botsen en de spanning van de wedstrijd zorgt ervoor dat kleine ergernissen steeds meer uitvergroot worden. De vraag is of, en hoe dan, het einde van de achttien holes wordt gehaald.  

Ieder personage krijgt om beurten een hoofdstuk toebedeeld. De eerste vier hiervan kan men als inleidend beschouwen, want ieder van de vier wordt tijdens de actie van de eerste holes aan de lezer voorgesteld, met achtergronden die voor een deel worden uitgewerkt, maar zonder dat er al meteen teveel wordt prijsgegeven. Er is een goede wisselwerking tussen korte infomomenten waarop de lezer meer te weten komt over een personage, en de actie van het golfspel. De eerste indruk die men krijgt is dat de figuren alle vier succesvol zijn in hun carrière en een stabiel privéleven hebben. De synopsis van het boek verklapt al dat deze indruk snel een deuk zal krijgen.  

‘Schrijf over wat je weet’ is een tip die aan (beginnende) schrijvers vaak gegeven wordt. De auteurs hebben deze ter harte genomen. Het golfspel komt in detail aan bod, maar daarnaast hebben de personages een erg hoog managementgehalte dat past bij de professionele profielen van de beide auteurs. Het golfen is goed verwerkt in het boek, maar dat de personages praten en zich gedragen als studieobjecten van een bedrijfscoach, of van iemand die presentatietechnieken staat te doceren, is wel vaak storend. Het boek krijgt er een te hoog LinkedIn-gehalte door en de auteurs vergeten af en toe dat dit een vrijetijdsboek is.  

De dialogen lopen vlot, hoewel de personages zich te labiel en onzeker gedragen om te kunnen doorgaan voor succesvolle zakenlui. De plot is mager, maar wel is daar altijd die belofte van spanning. De botsende karakters laten namelijk aanvoelen dat er wel een explosieve climax moet volgen. Dat een golfer met familienaam Roderick destijds diegene was die Smits van Waesberghe van valsspelen beschuldigde, en dat in dit boek een personage met voornaam Roderick de eikel van dienst is geworden (die bovendien valsspeelt tijdens het golfen), voelt niet helemaal juist aan.  

Veel erger echter is de ontknoping. De deus ex machina die de auteurs hiervoor uit hun hoed toveren, is vreselijk. Ongeloofwaardig, flauw, melig, naïef, en zo absurd politiek correct dat het haast niet meer te lezen valt. De lezer krijgt geen zinderende finale, maar slechts een teleurstelling op het bord. Het door de auteurs onderweg – zij het moeizaam – opgebouwde krediet brokkelt in de slotfase (die ruwweg een derde van het boek uitmaakt) helemaal uit elkaar.