Apocalypse Now! Vampieren en zombies nemen de speculatieve fictie over

De jaarlijkse EdgeZero-bundel is elk jaar weer een verschijning om naar uit te kijken. Auteurs zenden hun verhalen in, een jury gaat er een eerste keer met een stofkam doorheen, en het resultaat is een set van verhalen waarvan we mogen hopen dat ze bij het betere werk behoren. Ik lees jaarlijks behoorlijk wat losse korte verhalen die ik overal vandaan sprokkel, en vind het dan wel prettig als dat sprokkelen al voor mij gedaan is en ik alleen maar hoef te absorberen. Daarom alleen al kijk ik elk jaar weer uit naar deze uitgave.

Achteraan de EdgeZero-bundel staat van elk verhaal een korte toelichting door de auteur zelf. Sommige lezers slaan die wellicht gewoon over, maar ik lees die toelichtingen soms met meer aandacht en interesse dan het korte verhaal in kwestie. Een auteur als Stephen King bijvoorbeeld heeft enkele van zijn verhalenbundels voorzien van een toelichting bij elk verhaal, en alleen daarom al zou ik die bundels hebben gekocht. Het is weleens leuk om te lezen hoe een verhaal ontstaan is, maar die toelichtingen geven je soms ook een inzicht in het verhaal dat je uit jezelf niet kreeg, zoals wanneer het geïnspireerd is op een boek of een film die je zelf niet kent.

Zoals altijd wisselen bekende namen af met nieuwe. Nieuw in de EdgeZero-wereld welteverstaan, niet noodzakelijk nieuw in de schrijverswereld. Van de bekende namen weet ik onderhand wel wat ik ervan kan verwachten, maar het is toch altijd fijn als een van die oudgedienden me weet te verrassen. Die verrassing zit soms in een onverwachte hoek. Een verhaal van Tais Teng met een korte titel bijvoorbeeld...

Opvallend is dat meerdere verhalen dit jaar werden geschreven in opdracht, meer specifiek voor de bundel Bloedzuigers in de polder. En zo komt het dat best veel verhalen in deze bundel over vampieren en zombies gaan. Soms komen ze zelfs samen voor. Ooit waren deze twee onderwerpen origineel, maar tegenwoordig is het vooral altijd meer van hetzelfde. Deze verhalen vallen of staan dan ook met wat de auteur er nog mee weet te doen. In deze bundel vond ik Overdrachtsvlekken van Kelly van der Laan en Bloedrooster van Wendy Torenvliet de meest geslaagde vampier/zombieverhalen. Een vampier die honger lijdt omdat er door een zombie-apocalyps niet genoeg mensen te vinden zijn met drinkbaar bloed, het is een keer wat anders. In totaal telde ik een zevental van dit soort verhalen, bijna alle op zijn minst behoorlijk en origineel, maar misschien toch een beetje te veel van het goede.

Samensteller Mike Jansen zegt in het voorwoord dat het aantal inzendingen van deelnemers aan de (ondertussen van naam veranderde) Harland Awards nog altijd opvallend laag blijft. Toch hebben twee zulke verhalen de bundel gehaald. Het meisje van de duizend onderdelen van Jorrit de Klerk en Huidoffer van Abram Hertroys. De Klerk won met zijn verhaal en dan weet je dat het goed is natuurlijk. Huidoffer haalde de top vijf niet maar had dat wel verdiend. Het begint onduidelijk, maar na enige tijd komt het inzicht wel en het verhaal blijft ook niet al te lang vaag zodat de lezer zijn aandacht niet verslapt. Zo’n techniek, en de balans daarin tussen vaagheid en duidelijkheid, maakt, indien geslaagd gebracht, een verhaal goed en zegt iets over het schrijftalent van de auteur.

Twee verhalen die na elkaar in de bundel staan en eigenlijk ook goed bij elkaar passen, zijn De zaak van de perverse androïde van Frans van der Eem en De Jack Tar Wurgmoorden van Jaap Boekestein. Het eerste is een Sherlock Holmes in een universum waarin androïden bestaan, en het tweede is iets mystieker, maar speelt zich wel in een vergelijkbare tijd en omgeving af. Ik vind ze beide heel stijl- en sfeervol en heb ervan genoten.

Een ander verhaal dat ik bij de betere uit deze bundel beschouw, is De legende van Latigo Barton van Django Mathijsen. Het is een western met een speculatieve twist. Je ziet ze niet zo vaak maar ik heb een zwak voor deze combinatie. Vooral voor een goede space western mag je me altijd wakker maken. Geen ‘space’ hier maar hoe dan ook bijzonder geslaagd.

Er staan dit keer vrij veel verhalen in de bundel, en daarom beperk ik me tot het nog vermelden van de naar mijn mening andere beste verhalen die ik nog niet genoemd heb. Dat zijn Pantserkoorts van Isabelle Plomteux en Carcosa van Guido Eekhaut (jammer van de dt-fout). Beide de moeite van het lezen waard.

Hoewel ik vele verhalen niet genoemd heb, heb ik amper iets gelezen waar ik echt niets aan vond. Slechts vier van de 24 verhalen wisten geen drie sterren te scoren omdat ik ze te flauw vond. Daarbij de verhalen waarin de auteur probeerde grappig te zijn. Ik vond het nooit grappig, alleen maar kinderachtig. De enige uitzondering hierop is de slissende vampier met tandproblemen van Anaïd Haen. Die kon ik wel appreciëren. Ik gaf geen enkel verhaal vijf sterren, maar meer dan de helft van de bundel vond ik vier of vier en een halve ster waard. Omdat dat er zoveel zijn, en omdat ze zo verschillend zijn ook, slaag ik er dit jaar niet in hier nog een allerbeste uit te puren en daarom doe ik het maar niet. Gemiddeld kom ik op ongeveer vier sterren uit en dus ben ik gewoon weer heel blij met wat ik gelezen heb.