Als goede wijn twintig jaar gerijpt

Shutai, Aresta, Vihan, Yivenna, vier mensachtigen, zijn er samen met de gevleugelde Vantraxis en het elfje Nikara ternauwernood in geslaagd om aan de aanval van de Schaduwdemon te ontkomen (zie: De kronieken van Azeria deel 1 – De vervloekte roeping). De ontsnapping markeert het einde van het eerste deel van hun reis, maar die is nog lang niet ten einde. Iets roept sommigen onder hen, maar wie of wat dat is, weten ze niet. Wel weten ze dat het eindpunt van hun reis Vyrendia is, een eiland dat ze alleen via de stad Veranya kunnen bereiken. Maar daarvoor moeten ze door het vervloekte woud van Shîm. En de Schaduwdemon is bovendien nog lang niet verslagen.  

Deel twee van dit tweeluik, dat als titel Het eerste eiland meekreeg, is niet losstaand te lezen. Beide boeken zijn tegelijk verschenen en dienen te worden gezien als één dik boek dat vrijwel alleen om praktische redenen als twee aparte boeken werd uitgegeven. Auteur Garvin Pouw (1977) is er echter wel in geslaagd om het verhaal op het juiste ogenblik in twee te delen. De reis van de hoofdpersonen is na deel één lang niet ten einde, maar afgezien daarvan zijn er geen losse eindjes achtergebleven die de lezer moet onthouden. Wie tussen beide delen een pauze inlast, zal moeiteloos weer kunnen aanpikken.  

Meer nog dan in het eerste boek, haalt Pouw zijn kunstje boven dat hij ook in zijn debuut, Schaduwkoningin, hanteerde, en dat is een zeer gedetailleerde en levendige beschrijving van de omgeving waarin de hoofdpersonages zich bevinden. Dit keer is dat bij aanvang het woud van Shîm. Ook in Pouws debuut leenden bossen zich voor heel wat moois en magisch en Pouw bewijst dat hij nog meer dan genoeg fantasie over heeft om opnieuw een betoverend woud te creëren dat door heel wat merkwaardige figuren bewoond wordt en waarin vreemde dingen gebeuren. De tweede helft van het boek concentreert zich dan voornamelijk op een apocalyptische eindstrijd tussen Goed en Kwaad. Het is een klassieke variant op een veelgebruikt fantasythema, maar alles zit goed in elkaar en is spannend.  

De familie Pouw heeft de lancering van De kronieken van Azeria goed voorbereid. De boeken hebben een eigen Facebook-pagina waarop al een tijdje werd afgeteld. Zelfs aan een professioneel promofilmpje werd gedacht, en hierin speelt de auteur zelf even mee als Shutai. Ook zijn vrouw Leonie vertolkt een rol. Zij is tevens het covermodel van dit tweede boek en beeldt Aresta uit.  

Meer dan twintig jaar heeft Pouw zijn werk laten verstoffen op een plank, rijpend als goede wijn. Nu het aroma uit de fles ontsnapt, wordt Pouws imaginaire wereld steeds groter, breder en dieper. De wezens die haar bevolken komen niet zomaar uit de lucht gevallen, maar hangen allemaal op logische wijze aan elkaar. Hoe meer de schrijver erover loslaat, hoe interessanter alles wordt en hoe nieuwsgieriger hij de lezer maakt naar meer. Sinds Pouw is gaan debuteren, heeft hij zich hoog op de ladder van de Nederlandstalige high fantasy geplaatst. Een debuut is spannend, want alles is nieuw. Maar een vervolg is nog spannender, want dan rijst de vraag of de schrijver kan bevestigen. Pouw doet dat. Valtada is een blijver. Het is dan ook goed nieuws dat een derde deel in deze serie zal volgen met als titel Sporen van het vergetene.  

Zijn de beide boeken als geheel een vijfde ster waard? Het antwoord is ja, en dat het bij vier blijft zit hem in de details. Enkele dt-fouten in het eerste deel, redelijk wat samenstellingen die onterecht gesplitst zijn, en hier en daar een kromme zin zijn er nog even teveel aan. Wat Pouw bedacht heeft, is top en kan zich meten met de betere internationale high fantasy. Met een extra correctie door iemand die alleen op spelling let, is die vijfde ster zo binnen.