Een mooie aaneenschakeling van gesloten-kamermysteries

Er is een seriemoordenaar actief. Dat is onderhand wel duidelijk wanneer rechercheur Scarlett Delaney op een plaats delict aankomt waar een lijk werd gevonden. Of beter, een hoofd. De rest van het lichaam is spoorloos, net als de vorige twee keer. De media zijn de moordenaar ondertussen de Jackdaw killer gaan noemen. Scarlett en haar partner, brigadier Frank Ash, zaten nog niet op de zaak, maar als Scarlett vrij vlug na deze derde vondst bepaalde verbanden legt, wordt die aan hen toegewezen. Wat niemand weet is dat het ene Henry Devlin was die haar de nodige tips gaf. Hij beweert privédetective te zijn, een leugen die Scarlett snel doorprikt, waarna ze dreigt te zullen worden meegesleurd richting de foute kant van de wet.

Daniel Cole (1983) oogstte veel internationaal succes met de Ragdoll-trilogie en het daaropvolgende alleenstaande Mimic. Met Jackdaw start hij een nieuwe serie die rond Scarlett Delaney zal gaan draaien. Wie de boektitel op dit ogenblik gaat googelen, ontdekt iets merkwaardigs. Het Engelstalige boek zal namelijk pas in oktober verschijnen. Dankzij de goede relatie die Cole met de Nederlandse uitgeverij heeft, mocht de vertaling al in juli in de rekken. Deze is van de hand van Josee Koning die hiermee niet voor het eerst aan een vertaling van Cole toe is.

De lezer valt midden in het verhaal. Er zijn immers al eerder moorden gepleegd. Ook Frank en Scarlett vallen in zekere zin ongenood binnen, aangezien ze helemaal niet op de zaak zitten en dus niet op de plaats van de moord behoren te zijn. Wat nog opvalt is dat in de eerste hoofdstukken veel verwijzingen zitten naar dingen die in het verleden gebeurd zijn, en dat dat op dusdanige manier gebracht wordt dat men gaat twijfelen of dit wel het eerste deel van een serie is. Het voelt vaak alsof je dingen hebt gemist. De auteur heeft een schaakbord klaargezet en betrekt zijn lezers er pas bij wanneer het spel al even aan de gang is, en dat zonder dat duidelijk is waarom de pionnen staan zoals ze staan, of zelfs zonder dat de plaatsing logisch is. Verwarrend soms, al stimuleert het de hersencellen wel om zelf de aangeleverde informatie tot een coherent geheel aan elkaar te lijmen. Slechts één keer helpt de auteur de lezer een handje door een hoofdstukje te wijden aan wat iets meer dan een kwarteeuw geleden gebeurde met de hoofdpersonages.

Cole blijft trouw aan de stijl die hij in zijn voorgaande boeken hanteerde. Dat betekent een ruime hoeveelheid flitsende actie, hier en daar een flinke duw tegen de grens van de geloofwaardigheid, en er mag al eens iets op spectaculaire wijze stukgaan, al blijft dat aspect binnen de perken in vergelijking met hoe het er in de Ragdoll-trilogie aan toe ging. Af en toe bedient Cole zich tot slot nog van een vleugje subtiele humor. Het is dan ook een prettig boek dat in geen tijd uit is. Ruimte voor verbetering is vooral nog te vinden in de personages, die vrij oppervlakkig en te weinig rolvast zijn uitgewerkt.

IJzig spannend is het boek niet. Het heeft zo zijn piekmomenten, maar haalt zijn kracht toch voornamelijk uit het mysterie, dat binnen de categorie van de zogenaamde dunits een howdunit mag genoemd worden. Wat er gebeurd is, en wie daarvoor verantwoordelijk is, zijn niet de grote vragen, wel het hoe. De moorden zijn stuk voor stuk gesloten-kamermysteries – waarvan het eerste in zijn soort aan Edgar Allan Poe wordt toegeschreven. En al blijken de oplossingen verre van complex, toch zijn ze origineel en ingenieus en niet bepaald eenvoudig zelf op te lossen.

Het niveau van de Ragdoll-trilogie wordt niet gehaald, maar Coles nieuwste blijft wel goed. Jackdaw heeft de potentie om een langer lopende serie te worden dan Ragdoll. Minder explosief, meer doordacht, en met oog voor wat nog komen zal. Het verveelt geen moment.