Intrigerend basisidee met een wisselvallige uitwerking

Robin Ferringham heeft net zijn eerste boek uit. Daarin getuigt hij over de verdwijning van zijn vrouw Samantha, ondertussen drie jaar geleden. Tijdens een signeersessie wordt hij opgebeld door de hem onbekende Matthew. Die blijkt in de gevangenis te zitten, onschuldig naar hij beweert. Hij weet iets over Samantha dat alleen zij en Robin wisten. Hij belooft hem meer te vertellen als hij Matthew helpt zijn onschuld te bewijzen. Robin ontdekt dat Matthew en vijf vrienden samen een boottocht maakten door de langste scheepvaarttunnel van Engeland, in Marsden. Alleen Matthew kwam er aan de andere kant weer uit maar lag bewusteloos op dek. Van de andere vijf werd nooit een spoor teruggevonden. Omdat Robin wil weten wat Samantha overkomen is, reist hij af naar Marsden, waar hij niet bepaald met open armen wordt ontvangen.  

Kiekeboe, vertaald door Yolande Ligterink, is de opvolger van het populaire debuut Tik tak van Chris McGeorge. Tik tak werd een bestseller en kreeg lovende recensies van de professionele media, zoals VN in Nederland. Het boek was het resultaat van een cursus creatief schrijven die McGeorge volgde, maar de gemiddelde lezer bleek toch minder onder de indruk dan de professionals. Het aantal matige en slechte recensies oversteeg het aantal goede, en ook hebbanrecensent Anne Terwisscha was allesbehalve onder de indruk. Ondertussen heeft de nog jonge McGeorge tijd gehad om te groeien en aan een nieuw boek te werken dat niet vanuit een cursus ontstaan is. Wat betekent dit voor Kiekeboe?  

Het staat al van bij het begin vast dat McGeorge een boeiend scenario heeft bedacht. Een tunnel waar niemand ongezien in of uit kan en waarin toch vijf mensen spoorloos verdwenen, en een man wiens vrouw vermist raakte en waarvan een onbekende gevangene iets weet dat hij niet kan weten, er zijn al heel wat thrillers met een minder boeiende plot verschenen. McGeorge bouwt het verhaal ook rustig op, laat zich niet verleiden tot een overvloed aan cliffhangers en actiescènes, maar plaatst Robin bij aanvang eenvoudigweg aan een signeertafel waar hij zich stierlijk verveelt. Lezers krijgen daarna de tijd om rustig in het verhaal te kruipen en personages en omstandigheden te leren kennen, en die opbouw loont.  

Het duurt erg lang vooraleer de schrijver actie in het verhaal brengt, maar storen doet het niet. Het mysterie van de verdwenen jongeren is op zichzelf voldoende spannend en die spanning wordt nog vergroot omdat nevenpersonages zich op zijn zachtst gezegd tegendraads en merkwaardig gedragen. Dat voedt de nieuwsgierigheid van de lezer. Wanneer McGeorge een versnelling hoger schakelt, is het boek al halfweg en wordt het ook wel tijd om wat tipjes van de sluier op te lichten. Dan blijkt dat McGeorge toch nog wat te veel een lichtgewicht is. Een belangrijke vondst overtuigend brengen lukt hem nog net niet. Enkele wendingen zijn te opvallend geënsceneerd om geloofwaardig te zijn. Hoe vlot en moeiteloos McGeorge je met korte hoofdstukken ook doorheen het verhaal blijft stuwen, het toenemend aantal wenkbrauwenfronsende momenten richting einde zijn er teveel aan.  

De auteur brengt ook elementen in het verhaal die hij vervolgens nooit verklaart, en steunt te veel op toevalligheden, maar hij verrast ook positief als een en ander uiteindelijk toch net iets anders in elkaar zit dan hij laat vermoeden. Hij toont geregeld flitsen van een talent om goede plots te bedenken maar is te wisselvallig in de uitwerking. Geef deze man nog wat krediet en tijd om te rijpen, en dan zal hij alsnog boeken van hoog niveau gaan uitbrengen.  

Maar wellicht doet hij dat niet noodzakelijk als thrillerschrijver. Een pluspunt is namelijk nog de uitwerking van het hoofdpersonage. Die is overtuigend. McGeorge heeft Robin best veel achtergrond en diepgang meegegeven en tussen begin en eind van het boek evolueert hij op een manier die bevredigend is voor het personage, en ongetwijfeld ook voor de lezer. Misschien gedijt McGeorge beter als romanschrijver?