Gewelddadig, razendsnel en spannend

Met Klopjacht is veelschrijver James Patterson (1947) ondertussen al aan het 29ste deel in de serie met Alex Cross toe. Ondertussen heeft Patterson al meer dan veertig series lopen – ook voor jeugd en YA, en lang niet allemaal vertaald – en schreef hij ook al meer dan 120 losstaande boeken, waaronder recent nog samen met Bill Clinton en Dolly Parton. De 'Alex Cross'-reeks is de meest uitgebreide en is ook diegene waar de auteur het meest actief delen aan toevoegt. In navolging van Harlan Coben, startte de auteur in 2019 nog een spin-off voor de jeugd met Ali Cross, tienerzoon van Alex, in de hoofdrol.

Patterson is geen schrijver maar een schrijffabriek. In 2021 verschenen maar liefst vijftien boeken met zijn naam op de cover. De meeste boeken schrijft hij samen met een andere auteur, zoals wijlen Clive Cussler dat deed. De vraag is dan hoeveel Patterson nog zelf bijdraagt. De verhalen over Cross blijft hij in ieder geval in zijn eentje schrijven, en het moet gezegd dat de kwaliteit ervan nog altijd verbazingwekkend hoog ligt. Net zoals bij voorgaande delen stond Waldemar Noë in voor de vertaling.

Alex Cross en zijn vriend en collega John Sampson zien een geplande trektocht door de wildernis op de valreep in duigen vallen als ze worden gesommeerd een moordzaak te onderzoeken. Een CIA-agente werd gefolterd en vermoord teruggevonden met een zelfgeschreven bekentenis van corruptie bij zich. Blijkbaar liet zij zich door een drugskartel omkopen. Het kartel neemt wraak en al snel volgen de moorden elkaar op. Bree, Alex’ vrouw, wordt dan weer naar Parijs gestuurd om een CEO te onderzoeken die ervan wordt beschuldigd jonge stagiaires te drogeren en verkrachten. Dan is er nog M, de onbekende en ongrijpbare moordenaar die Cross al jarenlang stalkt en in zijn leven ingrijpt. Meteen na de eerste moord laat die hem weten dat hij ervan op de hoogte is en dat hij alweer heel goed weet waar Cross en zijn familieleden mee bezig zijn.

Het tempo ligt hoog. Om dat effect nog te versterken maakt Patterson gebruik van veel en korte hoofdstukken met wisselende perspectieven. Het is een 'Alex Cross'-thriller maar Cross is niet het enige hoofdpersonage. Hij komt in de eerste helft zelfs relatief weinig aan bod. Bree, John en enkele misdadigers krijgen een evenredig deel van de aandacht. Dat was in het verleden nog wel eens het geval waarop lezers licht teleurgesteld reageerden, en dus heeft de auteur er dit keer voor gezorgd dat Cross almaar vaker in beeld komt naarmate het verhaal vordert. Als compromis raakt Bree's rol vroegtijdig uitgespeeld. Het is de vraag waarom Patterson haar bij aanvang een eigen verhaallijn heeft gegeven want die blijkt flinterdun en overbodig. De schrijver voegt graag emo-momenten toe aan de serie door Cross’ familie tussendoor kleine rolletjes te geven, maar die verzwakken het geheel.

De titel is veelzeggend. De opeenvolgende gebeurtenissen leiden al snel tot een klopjacht waarbij zowat iedereen jacht op iedereen maakt. De adrenaline giert door het boek, er wordt een jaarproductie aan oorlogsmunitie verbruikt en het aantal doden wordt na enige tijd gemakshalve met tientallen geteld. Levensbedreigende verwondingen, gevolgd door spoedoperaties, zorgen voor niet meer dan een dag oponthoud waarna de actiehelden alweer vrolijk rondlopen en in het rond schieten. De schrijver maakt van overdrijven een kunst. Lezers denken best niet te veel na bij wat ze lezen.

Dat betekent echter niet dat Klopjacht niet voldoet. Binnen het segment van de actiethriller is dit een heel degelijk exemplaar. Het is ideale ontspanning voor wie geen zin heeft in een al te ingewikkelde misdaadplot en wie geniet van plots waarin problemen met wapens worden opgelost. Geloofwaardig en tot voorbeeld strekkend is het allemaal niet, en je bent de volgende dag alweer grotendeels vergeten waar het over ging, maar je verveelt je in ieder geval geen seconde.