Een uppercut van de schrijver

Horace Hopper werd door de familie Reese geadopteerd toen hij nog een tiener was. Zijn gescheiden ouders keken geen van beiden naar hem om en zijn oma werd te oud om nog voor hem te zorgen. De Reeses gingen hem al snel als hun eigen zoon beschouwen en hoopten in hem de opvolger te hebben gevonden die de ranch kon overnemen. Maar alhoewel zij ondertussen de zeventig al voorbij zijn, wil Horace een andere droom najagen: hij wil profbokser worden. Daarvoor moet hij naar Tucson verhuizen. Horace is half Paiute, half Iers, maar schaamt zich voor zijn afkomst en wil daarom voor een Mexicaanse bokser doorgaan omdat men vaak denkt dat hij Mexicaans is. In Tucson zoekt hij onderdak en werk en gaat op zoek naar mogelijkheden om zijn bokscarrière op de rails te zetten. Maar Horace is veel te gevoelig voor de bokswereld en ziet zich bovendien omringd door de verkeerde personen.

Willy Vlautin (1967) is naast schrijver ook singer-songwriter en verwierf in het verleden al een zekere bekendheid met zijn country- en rockband Richmond Fontaine. Pas toen de band al twaalf jaar bestond, publiceerde hij zijn eerste boek. De eerste boeken van Vlautin werden zeer goed onthaald. Hij won diverse prijzen, werd vertaald, en enkele van zijn boeken zijn ondertussen ook al verfilmd. Laat me niet vallen is het vijfde boek van Vlautin en werd in januari 2018 verkozen als boek van de maand in het tv-programma De Wereld Draait Door. Voor de vertaling ervan tekende Dirk-Jan Arensman.

Het boksen is in dit boek erg aanwezig, maar toch is het slechts een middel. De kern van het boek draait om eigenwaarde, schuldgevoelens en liefde. Horace Hopper voelt zich waardeloos omdat geen van zijn beide ouders hem wilde. Hij voelt zich bovendien schuldig omdat hij vindt dat hij een teleurstelling is voor zijn pleegouders en zijn omgeving, ook al is daar helemaal geen reden toe. Zijn Paiute-afkomst speelt hem parten en hij wil helemaal niet indiaans zijn. Ook daar voelt hij zich schuldig over. De liefde in het boek komt van de familie Reese. Zij zijn onvoorwaardelijk trots op hun pleegzoon, zien in hem de zoon die ze nooit gehad hebben, en willen dat hij het familiebedrijf overneemt. Mijnheer Reese duikt geregeld op in het leven van Horace, als toeschouwer bij bokskampen onder andere, en hij is ook de man die Reese gaat opzoeken als deze het lastig heeft, en hem dan keer op keer vertelt dat ze van hem houden.

Via het boksen wil Horace bewijzen dat hij bestaansrecht heeft. In de stad brengt dat hem in contact met figuren die hem uitbuiten en dat verteert hij helemaal niet goed. Als bokser incasseert hij heel veel, ook al wint hij de meeste van zijn kampen. Maar Horace meent dat dat erbij hoort, en dat hij zonder incasseren nooit zal slagen. Maar of het nu fysieke of emotionele opdoffers zijn, er is een grens aan wat een mens kan verwerken en Horace ziet zich geregeld tegen deze grens aangeduwd worden. De titel van het boek is dan ook een langgerekte, onuitgesproken smeekbede van Horace aan zijn omgeving.

Willy Vlautin heeft ervoor gekozen om het tempo in Laat me niet vallen heel laag te houden. Geen snelle actie, ondanks het onderwerp opvallend weinig geweld, en zeker ook geen overvloed aan gebeurtenissen. Vlautin laat het verhaal drijven op emoties. De lezer voelt al van bij het begin een zekere verslagenheid en melancholie die daarna nooit ver weg is. Alhoewel Horace bokskampen wint, voelt het voortdurend aan alsof hij de verliezer is. Dat is precies hoe Horace zich voortdurend voelt, balancerend aan de rand van de maatschappij en niet in staat dat juk van zich af te gooien. De schrijver brengt dit overtuigend over. Passend bij de sfeer van het boksen deelt Vlautin in de allerlaatste alinea bovendien nog een onverwachte mokerslag uit die de lezer knock-out achterlaat.