Hard, spannend, afwisselend, verrassend – een superboek!

Nimmernacht, het eerste deel van de trilogie met Mia Corvere in de hoofdrol, heeft heel wat harten sneller doen slaan. Eind 2017 regende het sterren voor deze spannende, snelle en originele fantasy die uit de pen van Australiër Jay Kristoff (1973) gevloeid was. Het boek won terecht de Hebban Scifi & Fantasy Club Award 2018. Het was dan ook vol verwachting uitkijken naar Godsgraf, het vervolg. De auteur beloofde heel zelfverzekerd een nog beter boek. Nu het boek eindelijk in het Nederlands verscheen – met vertaling door Selma Soester – kunnen we de boude uitspraken van Kristoff aan een grondige toets onderwerpen.

Mia Corvere is haar kinderjaren ontgroeid en is nu Kling van de Rode Kerk. Zij moordt op bestelling. Maar nooit vergeet ze haar belofte: ze zal de moord op haar vader wreken door de verantwoordelijken, Consul Scaeva en kardinaal Duomo, te doden. Ze wil dit eigenhandig doen zodat ieder van hen beseft wie hen vermoordt, en waarom. Om in de buurt van de twee te kunnen komen, laat ze zich als slaaf verkopen aan een collegium. De slaven van de collegia bestrijden elkaar op leven en dood in arena’s. Alleen de overlevers bereiken de grote finale in de stad Godsgraf. Mia plant daarbij te zijn, kampioen te worden en Scaeva en Duomo te doden voor het oog van tienduizenden toeschouwers, ook al moet ze hiervoor haar eigen kerk verraden.  

Bij wijze van inleiding schreef Kristoff voor de lezers met een kort geheugen een originele en grappige dramatis personae waarin de bijdrage van elk personage uit het eerste boek nog eens uit de doeken wordt gedaan. Erg grappig en lezenswaard, ook voor wie het eerste boek nog vers in het hoofd zitten heeft. Afgezien daarvan heeft hij geen rondje opwarming nodig. Hij neemt amper een aanloop maar vat de lezers meteen bij de kraag en trekt hen het verhaal in. Zelden is een fantasyverhaal al vanaf de eerste regel spannend, en als dat wel zo is, neemt de schrijver vaak snel gas terug omdat er dingen moeten worden uitgelegd aan de lezer. Kristoff heeft daar lak aan en blijft het gaspedaal stevig indrukken. Het verhaal begint spannend, eindigt spannend, en de 650 bladzijden daartussen zijn één langgerekte spanningsboog. De plot zakt geen seconde in.  

Het eerste boek speelde zich grotendeels binnen de Rode Kerk af, met Mia’s opleiding tot Kling als belangrijkste verhaalelement. Kristoff verbreedt en verdiept nu door Mia minder afhankelijk van haar kerk te maken. Een klein aantal personages uit het eerste boek is opnieuw aanwezig, maar de meesten zijn nieuw, soms met bijzondere eigenschappen, wat sterk bijdraagt tot een blijvend verfrissende plot.  

Kristoff maakt opnieuw gebruik van hilarische en sarcastische voetnoten doorheen het boek. Hij trekt hiermee de stijl van Nimmernacht door, ook al zijn het er dit keer minder. Men moet ze echt lezen, niet alleen voor de humor, maar ook omdat Kristoff ermee aantoont hoe goed hij heeft nagedacht over de achtergronden van zowel wereld als plot. De voetnoten voegen erg veel historische anekdoten toe die het verhaal an sich niet nodig heeft, maar die de wereld waarin alles zich afspeelt, veel rijker maken.  

We hoeden ons voor al te overdreven superlatieven, er komt per slot van rekening nog een derde boek in deze trilogie waarvan Kristoff beweert dat het nóg beter wordt. Maar we kunnen er onmogelijk omheen dat dit een superboek is. Diverse onverwachte plotwendingen houden de lezer onafgebroken aan het lezen. Mia is ijskoud en staalhard en toch een aimabel personage. De confrontatie tussen haar en een zijdeling in de arena hoort bij de spannendste gevechten die ooit in een fantasyboek beschreven werden, en Kristoff slaagt erin om het boek niet met één, maar met maar liefst drie verrassende cliffhangers tegelijk te eindigen. Herlees even de allerlaatste zin van de hebbanrecensie van Nimmernacht. Weet dan dat Kristoff meer heeft gedaan dan bevestigen. Nimmernacht was een overtuigend vijfsterrenboek. Godsgraf is nog beter.