Sterk debuut dat een solide verhaal brengt

Sarah en haar man verloren twee jaar geleden hun zoontje Felix bij een auto-ongeluk. Sindsdien moddert Sarah maar wat aan, en haar huwelijk stelt nog weinig voor. Ze zoekt nog altijd naar een manier om haar leven weer zin te geven. Die uitweg lijkt ze te vinden, enkele dagen voor de verjaardag van Felix, wanneer ze een driedaagse cursus spreekvaardigheid gaat volgen in Zeist bij de charismatische Jasper Uitdewilligen. Hij trainde ministers, bedrijfsleiders en heel wat anderen met een belangrijke functie. Wat daar vervolgens gebeurt, houdt ze voor zich, maar de dag na haar thuiskomst – nota bene op Felix’ verjaardag – pakt de politie haar thuis op. De beschuldiging: moord.

Onmacht is Yvonne Doorduyns debuut als fictieschrijver. Als speechschrijver bij het ministerie van Cora van Nieuwenhuizen, en voordien als politiek verslaggever in Den Haag voor de Volkskrant, wist ze al wel een sluitende en steekhoudende tekst te schrijven, maar de stap naar fictie heeft wat tijd gekost. Een vijftiental jaar duurde het voor die droom werd omgezet in een daadwerkelijk boek. Beginnende schrijvers wordt vaak aangeraden te schrijven over wat ze weten. Sarah Bovens, hoofdpersonage in Onmacht, is speechschrijver voor een minister. Doorduyn is dat ook. Sarah heeft de ambitie een thriller te schrijven. Doorduyn deed het ondertussen. Een belangrijke bijrol in het boek is weggelegd voor Boris, politiek verslaggever in Den Haag, alweer een baan die Doorduyn zelf ook uitoefende. Aan kennis om de personages voldoende inhoud te geven, ontbreekt het haar bijgevolg alvast niet.

In korte hoofdstukken bouwt Doorduyn vrij snel een solide verhaal op. De opeenvolging van deze hoofdstukken is bij aanvang wat verwarrend, omdat er drie tijdsperioden door elkaar lopen en het meestal enkele zinnen duurt voor duidelijk is op welk ogenblik het hoofdstuk zich afspeelt. De afwisseling tussen het tijdstip van de spreekvaardigheidscursus en de periode erna draagt los daarvan wel bij tot een goed gedoseerde aanvoer van nieuwe feiten versus een gestage opbouw van spanning, omdat men nog niet al die feiten kent. Het verhaal loopt heel het boek lang soepel door zonder dat er opvallende dipjes of pieken aanwezig zijn. Het is geen adrenalineboek dat je tijdens het lezen al je vingernagels kost, maar het houdt je wel onafgebroken nieuwsgierig.

Het verhaal is af, en dat slaat zowel op de plot als op de manier waarop deze aan het papier is toevertrouwd, te weten helder en in vlotte taal beschreven. De personages zijn uitgewerkt voor zover dat nodig is voor het boek, maar ook niet meer dan dat. Ze hebben voldoende diepgang en invulling gekregen om dit ene verhaal te dragen, maar hebben niet genoeg kenmerken in zich om nog te figureren in een volgende boek. Opvallende tekortkomingen zijn in Onmacht niet te bespeuren. Als er al iets te verbeteren valt, dan is het wel dat de docenten waarmee Sarah tijdens haar cursus in contact komt, onrealistisch snel op intieme voet met de cursisten staan. Dat voelt geconstrueerd aan. Jammer is wel dat van het kijkje achter de schermen van het Binnenhof, zoals het op de achterflap staat vermeld, niets te merken is.

Doorduyn heeft een meer dan degelijk debuut afgeleverd. Het verhaal past naadloos binnen de stijl en sfeer die van veel typisch Nederlandse thrillers uitgaat en bezit daarom een hoge graad van herkenbaarheid, wat veel lezers ongetwijfeld zal aanspreken. De plot bevat voldoende originele elementen om te boeien, zonder evenwel vernieuwend te zijn. Als Yvonne Doorduyn de ambitie en de inspiratie heeft om als schrijfster verder te gaan, mogen andere Nederlandse thrillervrouwen zich alvast voorbereiden op stevige concurrentie.