C.J. is back in town!

Het is niet zo dat Jilliane Hoffman de afgelopen jaren heeft stilgezeten, maar op een nieuw boek met seriepersonage C.J. Townsend was het toch lang wachten. Na Vergelding uit 2004 en De laatste getuige uit 2005 schreef Hoffman enkele andere boeken en duurde het uiteindelijk zeven jaar voor deel drie kwam, en nog eens zeven jaar tot het vierde. Regels van het spel, dat vorig jaar in het Engels verscheen en nu door Jan Smit werd vertaald, boert verder op de voorgaande delen. Een opfrissing van wat in de eerdere boeken gebeurde, is daarom geen overbodige luxe.

Hoffman was zich bewust van die noodzaak en heeft dan ook het nodige gedaan om de hoofdlijnen uit de eerdere boeken in het verhaal te verwerken. Ze nam precies genoeg details op, die ze bovendien netjes over het boek verdeeld heeft zodat de lezer nooit wordt geconfronteerd met een infodump. Nieuwe en oude plotlijnen gaan naadloos in elkaar over. Uit de eerdere boeken valt vooral te onthouden dat Chloë Joanna Larson ooit het slachtoffer was van een verkrachting waar ze onvruchtbaar door werd. Na een donkere periode krabbelde ze weer op, veranderde haar naam in C.J. Townsend, en werd openbaar aanklager in Miami. Daar leerde ze rechercheur Dominick Falconetti kennen, waarmee ze trouwde. In de voorgaande boeken maakte C.J. met succes jacht op haar verkrachter, bijgenaamd Cupido. Door een inschattingsfout van haar man ontsnapt Cupido uit de gevangenis en daar vallen slachtoffers door. Uiteindelijk besluit C.J. een sabbatical te nemen en verlaat ze Miami. Boek vier vangt tien jaar later aan, wanneer C.J. net terug is in Miami om er als plaatsvervangend procureur-generaal aan de slag te gaan.

Het boek start wat flauw met een inleiding waarin enkele prille twintigers samen op vakantie zijn in Miami en zich met elkaar vervelen, waarna eentje – Lana – gaat Tinderen. Er volgen meerdere bladzijden vol kinderachtige en melige Tinderconversaties die erop uitdraaien dat Lana gaat daten met ene Reid. De relevantie van de inleiding wordt later duidelijk, maar gelet op de lange periode tussen de boeken van deze serie, bestaat de kans dat nieuwe lezers met dit boek beginnen en zich afvragen of dit wel een thriller is. Dat wordt het gelukkig al snel. Binnen de kortste keren komt C.J. immers op het spoor van een club die jonge meisjes laat ontvoeren en snuff movies op internet plaatst waarin zij gefolterd, verkracht en vermoord worden. C.J. beseft dat het verleden haar inhaalt en dat de club waarop zij vroeger jacht maakte, weer actief is.

Hoffman creëerde met dit seriepersonage geen ordehandhaver die altijd op het rechte pad blijft. C.J. gaat stukken verder dan wat duwen tegen de grenzen van de wet. Dat veroorzaakt conflicten en dilemma’s die er mee voor zorgen dat het scenario fris en boeiend blijft. De schrijfster zoekt soms wel te vaak de sensatie op en verliest zich in details die niet nodig zijn. Hoe een jong meisje precies gefolterd en verkracht wordt, is daar een voorbeeld van. Het boek gaat over snuff movies, maar hoeft er zelf geen te worden. Een nevenscenario waarbij C.J. en haar man een kind proberen te adopteren, is mooi in het geheel verwerkt en houdt ook weer verband met het verleden, maar is uiteindelijk vooral bladvulling.

Jilliane Hoffman behoort tot de auteurs die met Karin Slaughter worden vergeleken. Het is een verkoopargument, maar er zit wel een kern van waarheid in. Ook Hoffmans plots zijn af en haar hoofdpersonages dragen de nodige bagage met zich mee, maar weten van aanpakken. Beide schrijfsters schrikken er niet voor terug om hun slachtoffers veel geweld aan te doen. Hoffman blijft stevig onder Slaughters niveau als ze wel eens voor een makkelijke uitweg kiest om haar plot in de juiste richting te sturen, maar Regels van het spel blijft hoe dan ook een spannend en goed geconstrueerd vervolg op het bestaande drieluik.