Talent komt altijd bovendrijven

Talent komt altijd bovendrijven, zo beweert men. De voorwaarde daartoe is natuurlijk dat men er niet alles aan doet om dat talent ondergedompeld te houden. Garvin Pouw (1977) leek dat wél van plan, want hij schrijft al sinds zijn achttiende fantasy zonder ooit te publiceren. Hij verzon een high-fantasywereld, Valtada, waarin zijn verhalen zich afspelen, maar hield deze veilig weggestopt voor het publiek. Nu, op zijn veertigste, heeft hij de stap gewaagd en laat hij een van zijn verhalen los op de wereld. Nu ja, 'verhalen' doet het boek oneer aan, want met 561 ruim gevulde bladzijden vuurt Pouw meteen een stevige turf op de lezer af.  

De Valta is een enorm woud in Valtada en verkeert in zwaar weer. Het woud wordt bewoond door diverse bijzondere wezens, zoals nimfanen, nimfen en elfen. Al enige tijd worden de dorpen van de nimfen belaagd en verwoest, en zelden ontsnapt een nimf aan de aanvallen. Nîve, een blauwe waternimf, slaagde er als enige in te ontsnappen en vindt onderdak bij Nakisa en haar familie. Tot ook dat dorp enige tijd later wordt aangevallen. Opnieuw ontsnapt Nîve, dit keer samen met Nakisa. De belager van de nimfen is Isinger, een veldheer, en hij stuurt Fellkra, zijn belangrijkste knecht, achter Nîve en Nakisa aan. Als Nîve tijdens een conflict haast per toeval het magische zwaard van Fellkra in handen krijgt, worden de twee jonge nimfen het doelwit van een nimmer aflatende jacht die hen door heel het woud voert, op zoek naar de veiligheid van de Licht-Val.  

Wie de film Avatar zag, kan zich bij de sfeer die de Valta oproept iets voorstellen. Garvin Pouw beschrijft in Schaduwkoningin een woud waarin magie een rol speelt, maar schoonheid de boventoon voert. Zelden vind je in fantasy een wereld zo gedetailleerd beschreven. Pouw verzon bijzonder boeiende bomen, planten, dieren en andere natuurfenomenen waarover hij met passie schrijft. Je kan schrijven dat iemand zich achter een waterval bevindt, of je kan dit schrijven:  

“Ze wisten dat ze op een balkon midden in de loop van een waterval stonden. Ze hoorden de val bulderen, maar voor hen werden muren van waternevel opgespuwd en er leek daar echte wind te waaien.”  

Op deze beeldende wijze beschrijft Pouw het hele boek door wat er te gaande is. Hij beschrijft vormen, kleuren en geuren met een niet aflatend enthousiasme. Onbewust ga je dit boek trager lezen om toch maar niets te missen van hoe de soms sprookjesachtige omgeving vorm krijgt. Dat wil echter niet zeggen dat er geen ruimte gelaten is voor het eigenlijke verhaal. De vlucht van Nîve, haar ontmoeting met diverse personen die haar helpen, en haar confrontaties met veldheer Isinger en Fellkra, alles krijgt een plaats in het boek en is heel diepgaand uitgewerkt. Het valt op dat Pouw al langer met deze wereld in zijn hoofd zit en nagedacht heeft over oorzaak en gevolg. Het geeft het boek structuur. Enkel de onvermijdelijke strijd tussen Goed en Kwaad die op een gegeven moment uitbreekt, verloopt wat chaotisch en past niet helemaal bij de overheersende, eerder literaire stijl van het boek.  

Om terug te keren naar het begin van deze recensie: het heeft Garvin Pouw meer dan een kwarteeuw gekost om zichzelf ertoe te brengen iets van zijn bedenksels aan anderen toe te vertrouwen. Laat de Scheppingsgodinne van Valtada erover waken dat Pouw blijft publiceren. Want het spreekwoord houdt stand: talent komt echt altijd bovendrijven.