Interessante achtergrond, plotgewijs wat magertjes

29 april 2008. Johnny wordt naar Weimar in Duitsland gestuurd om er een persconferentie bij te wonen. Daar zullen de resultaten bekendgemaakt worden van een DNA-onderzoek van de schedel van dichter Friedrich Schiller, die mogelijk niet de zijne is. De schedel blijkt inderdaad vals. Samen met een Duitse journalist die ze daar leert kennen, poogt Johnny de echte schedel terug te vinden.
6 december 1787. Schiller ontmoet in Rudolstadt de zusjes Von Lengefeld. Onder hun drieën ontstaat een soort van driehoeksrelatie die zal blijven duren tot aan Schillers dood in 1805. Afwisselend met de gebeurtenissen in 2008 wordt ons door de auteur een kijkje gegund in het leven van dit drietal.

Mariska Overman (1970) werkte drie jaar lang aan dit manuscript, waarvoor het idee ontstond tijdens een korte vakantie in Weimar. Ze had een thriller op het oog, maar al schrijvende kwam een historische roman tot stand. De naam Schiller is niet erg bekend, maar enkele van zijn werken, zoals het gedicht An die Freude (Ode aan de Vreugde), zijn dat wel. Over Schiller verschenen al meerdere biografieën, met als eerste deze van zijn schoonzus. Overmans insteek is hedendaagser. Ze verpakte de biografie als historische fictie en voegde een verhaallijn in het heden toe.

Het is bij aanvang wat aftasten. Hetgeen in 2008 speelt, is helder en concentreert zich rond een journaliste met een ongewone voornaam en een relatie die niet helemaal lekker loopt. Zo kan de auteur een tweede laag spanning toevoegen bovenop Johnny’s speurtocht. Lastiger is de historische verhaallijn. Die vangt in 1805 aan met drie hoofdstukjes waarin Schiller, zijn vrouw Charlotte, en ten slotte haar zus Caroline von Lengefeld, beurtelings geïntroduceerd worden. De introducties zijn vaag en lopen voor op de feiten, wat het lastig maakt de personages en hun onderlinge verhoudingen te herkennen en onderscheiden. Achteraan het boek bevindt zich wel een nuttige personenlijst. Die ontdekt men door zijn plaatsing helaas pas wanneer het boek uit is. Al wordt alles later wel mondjesmaat duidelijk gemaakt, toch lezen die eerste hoofdstukken vlotter met enige voorkennis, onder andere ook omdat sommige personen een roepnaam hebben waarmee de lezer nog niet bekend is, wat de identificatie van de personages extra bemoeilijkt.

De zoektocht in het heden gaat met veel toevalligheden gepaard. Johnny en haar Duitse collega worden altijd precies op tijd weer op een nieuw spoor gezet, en erg veel speurwerk komt daar niet aan te pas. Er wordt wel eens gehint dat hun onderzoek niet zonder gevaren is maar in werkelijkheid verloopt dit vrij eentonig zonder noemenswaardige hindernissen. De relatieproblemen van Johnny zijn bij aanvang veelbelovend, maar ook deze leveren niet het verhoopte vuur op. Eenmaal halfweg vergeet de auteur zelfs dat er een schedel gezocht wordt en verzandt de zoektocht ernaar tot een geschiedenisles over het (gevoels)leven van Schiller en over Oost-Duitsland. Het is duidelijk dat de auteur er een lange research op heeft zitten en daar veel over wil delen. Ze verliest daarbij uit het oog dat de lezer een roman verwacht en geen diepgravende lezing.

De verhaallijn aan het einde van de 18de en begin van de 19de eeuw is geschreven op een wijze die bij de tijdsperiode past, en illustreert hoe hoofs en houterig mannen en vrouwen met elkaar omgingen. Inhoudelijk is deze verhaallijn niet zo heel interessant omdat er weinig in gebeurt en we vaak veel van hetzelfde lezen. Naar het einde van het boek toe raken beide verhaallijnen gelukkig weer op de rails en komen ze tot de kern van de zaak. Overman bedacht een originele verklaring voor het verdwijnen van de schedel die weet te bekoren. De inzichten die Johnny krijgt betreffende haar eigen leven door wat ze over Schiller leert, verbinden de beide verhalen heel mooi. Als instap voor wie graag meer over Schiller wil weten, is het een geschikt boek, als op zichzelf staande roman is Schillers dubbelliefde wat magertjes.