Een geslaagde samenwerking tussen vader en zoon

Enige tijd geleden, in een land ver hier vandaan, kwam Owen King (1977), jongste zoon van de Koning van de Horror, tot zijn vader en zei: “Vader, ik heb een geweldig idee voor een nieuw boek.” Toen vader Stephen King (1947) het idee aanhoorde, reageerde hij meteen enthousiast, waarop zoon Owen opnieuw sprak: “Wel vader, schrijf dan het boek.” Maar vader Stephen dacht daar anders over en stelde zijn zoon voor om het boek samen te schrijven. En aldus geschiedde.  

Het zou de eerste alinea van een sprookje kunnen zijn, maar dit is hoe Schone Slaapsters ontstaan is. Owen kwam met het idee van een mysterieuze slaapziekte die alleen vrouwen treft. Rond vrouwen die in slaap vallen groeit meteen een zijdeachtig weefsel dat hen als een cocon inkapselt. Wie het weefsel beschadigt, ontdekt dat de vrouwen kort wakker worden, enorm agressief en moorddadig om zich heen slaan, en daarna weer in slaap vallen. Owen en Stephen schreven naar eigen zeggen beiden stukken van het verhaal en lieten deze vervolgens door de ander herschrijven, tot ze zelf niet meer wisten wie wat geschreven had. Dat Owen King co-auteur is, merk je dan ook aan niets. Dit is een Stephen Kingboek, geschreven in de bekende Kingstijl.

De aankondiging van de vertaling in april van dit jaar ging gepaard met een verrassing. Voor het eerst geen deal met Luitingh Sijthoff, dat al veertig jaar lang Kings boeken in het Nederlands uitgeeft, maar wel met The House of Books, dat bovendien ook Kings volgende soloboek zal uitgeven. De lezer merkt gelukkig niets van die verandering. Het boek ziet er vanbinnen en vanbuiten precies uit als de vorige King-boeken. Ook Annemarie Lodewijk, al geruime tijd vertaalster van Kings boeken, werd opnieuw gevraagd maar wordt dit keer bijgestaan door Sabine Mutsaers. Dat zorgt voor continuïteit in stijl en dat is goed.  

Alhoewel de slaapziekte de hele wereld treft, concentreren de Kings zich op één stadje, Dooling, waar toevallig ook een vrouwengevangenis gevestigd is. Het boek is ruwweg in twee delen verdeeld die ieder ongeveer de helft beslaan (er is nog een heel kort derde deeltje op het eind). Het eerste deel concentreert zich voornamelijk op de strijd die vrouwen leveren om wakker te blijven. Een aanzienlijk aandeel is voorbehouden voor Lila Norcross, sheriff van Dooling. In deel twee is nog maar een handvol vrouwen wakker en speelt Clint Norcross, man van Lila, een hoofdrol in het beschermen van Evie Black, een vrouw die kan slapen en weer ontwaken zonder dat ze in een cocon verandert. Het is niet zo dat dit tweede deel alleen over mannen gaat. Ook de vrouwen spelen nog steeds een significante rol, want zij blijken te zijn wakker geworden in een alternatieve wereld zonder mannen.  

Het aantal personages is aanzienlijk, maar de dramatis personae vooraan in het boek blijkt gelukkig overbodig. Stephen en Owen King nemen immers ruim de tijd om de personages voor te stellen en ze te laten groeien, een stijl die ervaren lezers van Stephen King al lang van hem gewend zijn. Het duurt daarom wel even voor het verhaal een versnelling hoger gaat maar de trage opbouw zorgt ook voor een heerlijk langgerekte spanningsopbouw. Uiteraard zijn er ook in dit King-boek bovennatuurlijke fenomenen in het spel, maar die worden beperkt gehouden en slechts mondjesmaat opgevoerd zodat ook de no-nonsense-lezers geïnteresseerd blijven. De kracht van dit boek ligt toch eerder in de boeiende personages dan in bovennatuurlijke of horroreffecten.  

Het boek heeft een hoog Gevangen (Under the dome)-gehalte. De parallellen met dat boek zijn onmiskenbaar aanwezig. Soms is de gelijkenis zelfs wat al te opvallend. Schone slaapsters is echter beter. Stephen King heeft wel eens de gewoonte een steengoed boek te schrijven met een slap einde. Gevangen was hiervan een schoolvoorbeeld. Ook dit keer is het einde niet echt heel wauw, maar het is meer dan oké en de rest van het boek maakt dit ruimschoots goed. Het is geen sidder-en-beefboek maar wel opnieuw een meesterlijk verteld verhaal waarop schrijvers met de familienaam King blijkbaar patent hebben.