Nooit aflatende spanning tegen een winters decor

Peter Vandervlught is gynaecoloog. Of tenminste, dat was hij. Want sinds zijn dochter op de dag van haar zestiende verjaardag ontvoerd werd, bestaat zijn leven alleen nog maar uit zoeken naar haar. Een jaar later ziet hij tijdens een sneeuwstorm een SUV over de kop gaan na een aanvaring met een hert. Een van de inzittenden draagt een hangertje van Peters dochter als armband. Hoe kennen zij haar, en wat weten ze over waar ze nu is? Peter moet kiezen tussen wraak nemen en te weten komen wat er met zijn dochter gebeurd is.

In Vlaanderen is Rudy Morren (1963) voornamelijk bekend als acteur. Dat hij ook al zo’n tien jaar scenario’s schrijft voor films en tv-series, waarvan enkele zeer succesvolle Vlaamse politieseries van zijn hand zijn, springt minder in het oog maar maakt de stap naar het schrijven van thrillers natuurlijk wel logisch. Vorig jaar debuteerde Morren succesvol met Wild vlees, dat ook in Nederland goed onthaald werd. Op de dag af een jaar later ligt zijn tweede, Sneeuwspoor, in de boekhandel.

Niks spanningsboog, niks langzaam in het verhaal komen, niks rustpunten. Morren vliegt er meteen stevig in en duikt vanaf de start in een plot die zindert. We volgen twee tijdlijnen. De ene vangt aan in de winter van 2018, wanneer dochter Nathalie vijftien wordt, en de andere vangt aan in de winter van 2020, wanneer zij al een jaar vermist is. De eerste tijdlijn loopt wat sneller en haalt de tweede langzamerhand in. Morren geeft mondjesmaat prijs wat er precies gebeurd is, terwijl de tweede tijdlijn ingaat op het ongeval waarvan Peter getuige is en de nasleep daarvan. Dit is echter niet het begin van deze tijdlijn. Er gaan nog enkele bijzondere, spannende gebeurtenissen aan vooraf.

Morren weet de juiste maat te vinden tussen het weggeven van feiten die de sluier steeds verder oplichten, en het oproepen van vraagtekens. Alles zit logisch in elkaar en de auteur heeft zich niet moeten beroepen op vreemde plotwendingen of een al te grote toevalligheid om alles te laten kloppen. Oorzaak en gevolgen lopen naadloos in elkaar over. Het taalgebruik is vlot en voelt zeer natuurlijk aan. Het aandeel aan beschrijving is beperkt gehouden tot het noodzakelijke. Morren is erg gefocust op de personages en handeling en dialoog vormen aldus het leeuwendeel van het boek. Dat werkt hier heel goed en samen met de nooit aflatende spanning zorgt dit ervoor dat de pagina’s razendsnel verorberd worden.

De schrijver vond inspiratie voor het boek toen hij jaren geleden zelf door een winters bos reed waar niemand passeerde, en waar je dus maar beter geen ongeval kreeg. Hij weet het akelige van deze situatie goed over te brengen en vindt hiermee van bij het begin de juiste toon voor wat volgt. De personages gedragen zich levensecht en Morren is erin geslaagd ze met vrij weinig woorden toch de nodige diepgang en diversiteit mee te geven. Hoe ze praten en handelen past daarna altijd goed bij het karakter dat ze meekregen.

Halverwege het boek kan de lezer zich al een vrij concreet beeld vormen van hoe de vork in de steel zit, maar dat betekent geenszins dat de rest alleen maar vulling is tot aan een eind dat men al van ver ziet aankomen. Het tegendeel is waar. De twijfel of het vermoeden wel correct is, blijft nog voortdurend hangen terwijl de beide tijdslijnen elkaar steeds dichter naderen. Ook in de tweede helft van deze thriller zijn de spannende momenten volop aanwezig, en houden ze de lezer tot op het allerlaatst aan het verhaal gekluisterd. Succesvol debuteren is één ding, bevestigen is heel wat anders, maar Morren doet het wel.