De aantrekkingskracht van een onsympathieke protagonist

Op verschillende plaatsen in Duitsland en Oostenrijk worden met de nodige tussentijd vrouwen ontvoerd. Kort na elke ontvoering krijgt iemand uit de intieme kring van de ontvoerde een telefoontje met als boodschap: 'Als u er binnen achtenveertig uur achter komt waarom zij ontvoerd is, blijft ze leven. Zo niet, sterft zij.' Maarten S. Sneijder van de Federale Recherche in Wiesbaden houdt zich met de zaak bezig. Hij komt in contact met rechercheur Sabine Nemez uit München, slechts uren nadat haar moeder het volgende slachtoffer is geworden van de moordenaar. In plaats van te rouwen gaat ze een tandem met Sneijder vormen, op zoek naar antwoorden.

De Oostenrijkse auteur Andreas Gruber (1968) heeft zijn sporen al ruimschoots verdiend in de Duitstalige landen en daarbuiten. De serie met Sneijder en Nemez, begonnen in 2013 en ondertussen al zeven delen tellend, werd vrijwel van meet af aan in meerdere talen vertaald. Merkwaardig genoeg bleef ze tot nu toe uit het vizier van de Nederlandstalige uitgeverijen. Gelet op het internationale succes ervan, en het feit dat hoofdpersonage Sneijder een Nederlander is, valt te verwachten dat ook de Nederlandse vertaling van de hand van Hilke Makkink het goed zal doen.

Dit eerste boek telt geen twee, maar vier hoofdpersonages. Sneijder is een uit Nederland geëmigreerde profiler, en volgens diegenen die met hem werken een arrogante rotkerel. Hij voelt zich boven iedereen verheven, heeft nergens respect voor, en is hemeltergend onsympathiek. De auteur benadrukt dat extra door het consequent gebruik van zijn familienaam. De andere hoofdpersonages mogen gewoon – en al even consequent – Sabine, Helen en Rose heten. Sabine is met haar zesentwintig de jongste commissaris van de Münchense Parate Eenheid. Ze droomt van een baan bij de Federale Recherche, maar haar jaarlijkse sollicitatie wordt keer op keer afgewezen. Zij en Sneijder hebben totaal niets met elkaar gemeen en precies dat maakt hen een interessant duo om te volgen. Wat dat betreft is het een beetje jammer dat de schrijver vele van de mysteries die rond Sneijder hangen al in dit eerste boek opheldert.

Om de plot achtergrond en structuur te geven, werden nog twee hoofdpersonages gecreëerd die langdurig gevolgd worden. Helen, ofwel dr. Helena Berger, is psychologe met een praktijk in Grießkirchen. Dr. Rose Harmann ten slotte is dan weer psychotherapeute in Wenen. Hun inbreng helpt het verhaal vooruit, en bezorgt de misdadiger een motief waar zij zich geen van beiden bewust van zijn.

Stervensuur is slechts zelden niet spannend of interessant. De moorden gaan met behoorlijk wat gruwelijke mishandelingen gepaard en Gruber houdt zich bij het beschrijven ervan niet in. Daarmee afwisselend vergezelt de lezer de seriepersonages van meet af aan bij een wedloop om de ontvoerder en de misdaden te stoppen. Bij het overschakelen naar Rose of Helen blijkt dat ook zij hun eigen wedstrijd lopen, waarbij de ene aan een misdadiger probeert te ontsnappen, terwijl de andere ernaar op zoek is. Hun belevenissen vormen bij aanvang twee losstaande subplots. Als de spanning toch even inzakt, dan is het omdat de auteur graag lang uitweidt bij het verloop van therapiesessies als een van beide vrouwen een patiënt op de sofa heeft.

De drie plots migreren uiteraard naar elkaar toe. De lezer krijgt voldoende hints om dat snel door te hebben, maar hoe de plots in elkaar haken, blijft nog een tijd koffiedik kijken. Wanneer dat allemaal zonneklaar is, lanceert Gruber een grand finale die zich in Wenen afspeelt en die alle personages in een climax bij elkaar brengt. In deze fase slaagt de schrijver er bovendien mooi in om zowel spanning als emotie uit het papier te laten spreken. De drie plots bevatten hier en daar wel enkele overbodigheden die alleen aanwezig lijken omdat het kon. Het zijn niet meer dan schoonheidsfoutjes. Afgezien daarvan is het duidelijk dat Sneijder en Nemez blijvers zijn.