Explosief idee, maar het komt niet tot ontploffing

Ergens in een van de dunst bevolkte gebieden van Texas bevindt zich een klein stadje, Caesura, door de bewoners The Blinds genoemd. Het stadje is omgeven door een metershoog hek, is afgesloten van de wereld, en de bewoners ervan hebben met elkaar gemeen dat ze daders zijn van zware misdrijven, of er getuigen van waren en bescherming nodig hebben. Ze nemen allen deel aan een programma dat eruit bestaat dat delen van hun geheugen werden gewist, waarna ze in afzondering in het stadje werden geplaatst. Niemand van hen herinnert zich de misdaden nog waarvan ze dader of getuige waren. De populatie is op dit ogenblik 48. Al acht jaar lang loopt het experiment vredevol. Dan pleegt een van de bewoners zelfmoord met een 9 mm, alhoewel er geen wapens behoren te zijn in het stadje. Een paar maanden later wordt een andere bewoner vermoord, wordt een werkplaats vernield, en worden de honden van een bewoonster in brand gestoken. Daarna neemt het geweld alleen nog maar toe.  

Adam Sternbergh heeft met The Blinds een bijzonder origineel idee uitgewerkt. Een stadje vol criminelen die zelf niet weten dat ze dat zijn, afgesloten van de buitenwereld, is als een kruitvat. Het enige wat de schrijver nog hoeft te doen is de lont aansteken om de boel te laten ontploffen tot een razend spannende thriller. Zijn debuut uit 2014, Shovel ready, een donkere thriller, leverde Sternbergh een nominatie voor de Edgar Award op en een film op basis van dit boek wordt momenteel voorbereid. De waardering voor het vervolg was nog beter, dus het kan dan ook bijna niet anders of ook The Blinds zal geen enkele thrillerfan onberoerd laten. Driemaal is immers scheepsrecht. In de praktijk kan The Blinds de verwachtingen toch niet helemaal waarmaken.  

De vele superlatieven waarmee het boek gepromoot wordt, zijn nochtans niet onterecht. Het verhaal is origineel: check. De plot zit goed in elkaar: check. Er zit vaart in het boek: check. De schrijver heeft een vlotte pen: check. Je leest onafgebroken verder want je bent nieuwsgierig naar het vervolg: check. De schrijver zet je geregeld op het verkeerde been ook, en verrast je nogmaals door na ongeveer een vijfde van het boek doodleuk te verklappen wie de moordenaar is. Van whodunit naar whydunit in één korte zin, ook dat is deel van deze plot. Zelfs met de identiteit van de moordenaar bekend, blijft het boek je met raadsels opzadelen. Nooit is er een ogenblik waarop je vindt dat de schrijver er onderhand wel een eind aan mag breien.  

Waarom het boek dan toch niet de thriller van het jaar is, dat zit ten eerste in het ontbreken van wauw-momenten. Hoeveel er ook gebeurt in het boek, of je nu op het verkeerde been gezet wordt of niet, het is allemaal net nooit spannend genoeg om je met de ogen te laten knipperen. Het basisidee dat je via de korte inhoud meekrijgt, is meteen het meest boeiende en uitdagende aspect van het boek. Ja, je leest onophoudelijk door, maar dat doe je in afwachting van die ene knaller die je van je sokken blaast en die nooit komt. Het tweede aspect waar het mank loopt, is de uitwerking van de personages. Er is geen uitgesproken slechterik wiens daden je doen gruwelen, en er is geen goeie in de rol van slachtoffer, met wie je meevoelt. En daaronder lijdt The Blinds. Het mist die dragende personages, en de interactie tussen de personages onderling verloopt grotendeels steriel en emotieloos. Dat maakt ze vrijwel alle inwisselbaar en onbetekenend. De lont is dan wel aangestoken, maar die ontploffing, die komt nooit.