Goed idee, matige personages, weinig spanning

Michael Allegretto (1944) schreef tussen 1987 en 1995 negen spannende romans, waarvan de meeste draaien rond seriepersonage Jacob Lomax, een politieagent die privé-detective wordt nadat zijn vrouw wordt vermoord. Een deel van zijn inspiratie haalde Allegretto uit verhalen die zijn vader, een politieagent, thuis over zijn werk vertelde. The Watchmen uit 1991 is zijn vijfde roman maar draait niet rond Lomax. Een andere standalone, Night of Reunion, werd in 1995 verfilmd als Terror in the shadows. Daarna verdween Allegretto spoorloos uit het schrijverslandschap. De boeken van Allegretto behoren bij deze die Mysterious Press sinds enkele jaren een revival geeft als e-boek. De uitgeverij brengt geen snoeiharde thrillers uit maar wel “both new and classic works of crime, mystery, suspense and espionage”.

Lauren Caylor, moeder van een dochtertje Emily uit haar eerste huwelijk en nu gehuwd met Richard Caylor, meent op een dag dat ze door een auto gevolgd wordt. Kort daarop vestigen zich nieuwe bewoners in het leegstaande huis aan de overkant die zich nogal afstandelijk en mysterieus gedragen. Zodra Richard dit merkt, begint hij zich bijzonder paniekerig en achterdochtig te gedragen. Maar als Lauren hem om tekst en uitleg vraagt, ontkent hij zijn gedrag. Lauren wordt op haar beurt achterdochtig en gaat beseffen dat ze eigenlijk niets weet over het verleden van haar man. Ze begint een eigen speurtocht en ontdekt dat Richard haar altijd al voorgelogen heeft.  

Wat snel opvalt, is dat Allegretto een “soort van” mysterie geschreven heeft met een vrouwelijk hoofdpersonage dat vrij stereotiep in elkaar steekt, en een verhaal dat maar niet uit de startblokken wil schieten. Het begint nochtans wel vrij spannend als Lauren meent dat ze achtervolgd wordt en als de mysterieuze nieuwe buren arriveren. Als snel begint de auteur in rondjes te draaien. Wanneer het boek in de helft is, heeft Lauren nog maar weinig meer gedaan dan dag na dag haar dochtertje van school ophalen, zich zorgen makend over haar achtervolger, zich zorgen makend over de hen bespiedende buren, zich zorgen makend over haar man die haar dingen vertelt die ze maar half gelooft. Het levert enige spanning op, want je wil als lezer wel weten wat er precies aan de hand is, maar na een paar keer meer van hetzelfde, wil je ook stilaan dat er schot in de zaak komt.  

Een paar korte tussenhoofdstukjes richten zich op ene Albert Novek die op zoek is naar wapens. De lezer voelt meteen aan dat daar nog iets mee staat te gebeuren, maar wat dat precies is, blijft lang een raadsel. Het hele verhaal dreigt ook met een sisser te zullen aflopen als de clou van heel het mysterie vrij abrupt door de schrijver wordt verklapt. De auteur lapt hiervoor de basisregel “show, don’t tell” aan zijn laars om het mysterie op te lossen, wat heel jammer is. Ook zijn voorstelling van een ongeloofwaardig klungelende FBI is een afknapper. Uiteindelijk, maar pas als de allerlaatste hoofdstukken ingaan, wordt Albert Novek opgevoerd. De auteur doet dan nog een verdienstelijke maar te laat komende poging om met een climax te eindigen.  

Allegretto heeft best wel een verdienstelijk boek geschreven, met duidelijke beschrijvingen van de gebeurtenissen en met vlotte en aansprekende dialogen, waarbij vooral het personage van de bijna vijfjarige Emily zeer goed uit de verf komt. Zij is een lieve en intelligente kleuter en de schrijver brengt haar bijzonder geslaagd over. Alleen, Emily is een nevenpersonage en de aandacht die aan haar besteed wordt, is grotendeels overbodig, net zoals de hoeveelheid tijd die Allegretto spendeert aan Laurens huishoudelijke taken. Het vertraagt het boek en maakt er bij momenten haast een feelgoodroman van. Minder van dit en meer aandacht voor een veelzijdiger uitwerking van de personages die er toe doen, alsook voor een minder makkelijke oplossing van het mysterie, hadden dit boek vlot een trapje hoger kunnen tillen.