Het sprookje gaat verder

Andrzej Sapkowski (1948) schreef alle boeken van de Witcherserie in de loop van jaren ‘90 van de vorige eeuw. Na het laatste boek uit 1999 bleef het stil want de reeks was volledig, aldus de auteur. In 2007 kwam het eerste computerspel van The Witcher uit en pas dan verwierf Sapkowski internationaal succes en werd hij eindelijk vertaald. Omdat hij begon te vrezen dat hij de geschiedenis in zou gaan als een schrijver die personages uit een bekend spel had geplagieerd, besloot hij toch maar om een totaal nieuw boek te gaan schrijven: Het seizoen van stormen. Het boek kwam in het Pools uit in 2013 en in 2017 werd het naar het Nederlands vertaald door Theo Veenhof. Dit zesde deel van de reeks speelt zich af tussen de twee bundels kortverhalen in die Sapkowski oorspronkelijk schreef en waarin Geralt van Rivia, de wereld waarin hij leeft en de mensen die hem omringen, worden voorgesteld. De beide bundels verschenen in omgekeerd chronologische volgorde. Later werden ze door Luitingh-Sijthoff ook nog eens in één boekdeel 0 gepubliceerd, dit keer wel chronologisch correct. Voor wie door de bomen het bos niet meer ziet: het is de bundel met titel De laatste wens die je gelezen moet hebben om dit zesde boek te kunnen volgen. Het kan bijdragen aan het leesplezier om ook de andere bundel kortverhalen eerst te lezen, maar echt nodig is het in principe niet.

Bij aanvang van Het seizoen van stormen is hekser Geralt onderweg naar Kerack. De stad is deel van een klein, onbeduidend koninkrijkje en niemand komt er in zonder aan de ingangspoort zijn wapens af te geven. Geralt geeft zijn twee zwaarden er in bewaring, erop vertrouwend ze later weer in ontvangst te zullen nemen in ruil voor de kwitantie die hij kreeg. Als hij het stadje wil verlaten, blijkt zijn kwitantie echter gestolen en zijn de zwaarden door iemand anders in zijn naam opgehaald. Er zit voor Geralt niets anders op dan op zoek te gaan naar zijn zwaarden.

Men kan Het seizoen van stormen beschouwen als een nieuwe bundel losse verhalen. Geralt beleeft een aantal avonturen die losstaan van elkaar maar die door Sapkowski handig in elkaar gevlochten zijn. Het vlechtwerk – dat is natuurlijk de zoektocht naar Geralts zwaarden – loopt als een rode draad door het boek heen en elk van de avonturen die Geralt beleeft, hangt zo aan het voorgaande vast. Verder zijn alle elementen die de hekserboeken typeren, aanwezig: monsters met sprookjesachtige namen, tovenaars, koningen, een achtergrond die erg aan de late middeleeuwen doet denken, de dichter-bard Ranonkel, humor en absurditeit. Veel van de humor hebben we te danken aan Ranonkel, uit wiens verzamelde werk, Een halve eeuw poëzie, wel eens ‘diepzinnig’ geciteerd wordt. Zoals:

“In een afgrond kijken, dat vind ik maar idioot. Er zijn op de wereld een heleboel dingen die veel leuker zijn om in te kijken.”

Of:

“Wees bedacht op teleurstellingen, want schijn bedriegt. Zelden zijn de dingen wat ze lijken. En vrouwen zijn dat nooit.”

Sapkowski stelt zijn lezers niet teleur en schotelt hen precies voor wat ze verwachten. Verrassend is het boek niet, wel ontspannend en lichtvoetig. De pagina’s vliegen aan je voorbij, je raakt betoverd door de mooie wereld van Sapkowski, en soms betrap je jezelf er zelfs op dat je zit te grijnzen tijdens het lezen. Wie de reeks niet kent en vergelijkend materiaal zoekt: denk aan Terry Pratchetts Schijfwereld, maar dan een tikkeltje minder absurd. Voor wie na het lezen van dit nieuwe boek er nog geen genoeg van heeft: Sapkowski heeft ondertussen ook al aangekondigd dat hij met zekerheid nóg een boek zal schrijven over Geralt van Rivia.