Zonde van de bomen die ervoor sneuvelden

“Ik ben het evolutionaire antwoord op het probleem van de menselijke overbevolking.”

 
Govert Meit (1987) bevond zich vijf jaar geleden op een dieptepunt in zijn leven. Hij was depressief, deed de godganse dag helemaal niets, leefde van het weinige geld dat zijn ouders zelf konden missen. Ergens in die periode besloot hij die donkerte te gaan opschrijven, echter niet met een welbepaald doel voor ogen. Tijdens dat schrijven, maar niet als gevolg ervan, ontstond het personage Stefano Keizers waarmee hij nu bekend is. Dat personage heeft Meit geholpen om weer licht te gaan zien in zijn leven en het heeft hem ook geholpen het boek af te maken. Dankzij de bekendheid van Stefano Keizers is er ook een uitgeverij geïnteresseerd geraakt in het boek, dat anders wellicht nooit verder dan Meits computer was gekomen. Dat is geen mening van een recensent, het zijn Meits eigen woorden.  

Wie het boek leest, ontdekt meteen het absurde eraan. Er staan tekeningen in van het niveau van een kind van twee; opvallend veel bladzijden dragen het nummer 33; wegens de steeds wisselende bladspiegel moet je het boek geregeld draaien om het te kunnen lezen; soms zit de tekst gewoon in de middenplooi van het boek en is dan amper te lezen; de inhoudsopgave slaat op niets; een van beide nawoorden staat in het midden; de korte beschrijving op de achterkant heeft totaal niets met het boek te maken; soms zijn de letters enorm groot, soms amper te lezen. Zo kunnen we nog wel enige tijd doorgaan met opsommen van wat afwijkt van het “normale”. De auteur wilde in dit boek alles doen wat men verbiedt in schrijfcursussen, wilde helemaal vrij zijn, alle regels overboord gooien. Dat is hem in ieder geval gelukt. 

“M’n vriendin had van de lakens op haar bed een soort tent gebouwd. In de tent was ze aan het huilen. Ze was behoorlijk overstuur. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen dus ik zei maar dat er haren in de douche lagen en dat ze haar haren moest wassen omdat die vet waren. […]”  

De teksten zijn vreselijk negatief en zwartgallig, een weerspiegeling van Meits leven op dat ogenblik. Alle vrouwen huilen onafgebroken, zijn flat is een rotzooi, geld is er nooit, drugs meestal wel. Stefano Keizers zegt zelf over het boek: “Het is zo’n enorm gejank dat het humor is geworden”. Dat kan waar zijn, maar dan moet iemand hier eerst wel kop of staart aan kunnen krijgen. Om dit te schrijven moet je dronken zijn. Of high. Liefst allebei. Wil je begrijpen wat je leest, is een nuchtere toestand ook verre van ideaal. Maar ... het boek is wel geschreven met een visie. Die lichtte Keizers zelf toe in een tv-interview bij Pauw: “Het is een dun boek zodat jongeren er in een uur mee klaar zijn als ze dit moeten lezen voor school.” Het is een visie waarmee je kan scoren.  

“[…] Ik gebruikte drugs. Ik belde mijn moeder. Ik was doodmoe. ‘Ik kom vrijdag eten, is dat goed?’ vroeg ik. Mijn moeder begon jankend een heel verhaal te vertellen, ik kan me niet meer precies herinneren wat ze zei. […]”  

Dat het boek een enorm gejank is, is helemaal waar. Dat het humor is geworden, daar valt over te twisten. De stilistische experimenten zijn soms wel grappig maar aan de inhoud zelf zullen maar weinig lezers lol beleven. Veel meer dan een glimlach hier en daar valt er niet uit te persen. Vaak kan men niet anders dan denken: waar gáát dit over? Nog voor halfweg is het reeds smachtend uitkijken naar het einde. Dan is het aantal pagina’s inderdaad een zegen. Een minuut stilte voor de bomen die zijn gesneuveld voor dit boek, is op zijn plaats, ze verdienen ons medeleven.