Minder spannend dan het waargebeurde verhaal erachter

De van East Sussex afkomstige Emily Elgar bood beroepshalve ondersteuning aan sekswerkers in Londen, toen ze in 2012 besloot een schrijfopleiding aan de Faber Academy te volgen. Dat was het ogenblik waarop ze haar schrijven serieus ging nemen. In 2014 kreeg ze een contract voor haar debuut, maar het redigeerwerk nam nog twee volle jaren in beslag. In 2017 verscheen If You Knew Her dan toch en het werd een bestseller die al verscheidene vertalingen – maar geen Nederlandse – kent. De opvolger, Waar is Grace, schreef ze tijdens haar zwangerschap. Dit boek werd wel vertaald, namelijk door Jan Smit.

Meg en Grace worden in het plaatsje Ashford op handen gedragen. Grace lijdt aan spierdystrofie, epilepsie en nog wat andere kwalen, en Meg is haar alleenstaande supermoeder die voor haar zorgt. De twee zijn altijd vrolijk en sinds ze hier zijn komen wonen, lijkt het wel of de lokale bewoners dichter naar elkaar gegroeid zijn, voornamelijk dankzij hun gemeenschappelijke wens om het gezin te helpen. Er is werkelijk niemand die hun kwaad toewenst. Tot Meg met ingeslagen hoofd wordt gevonden en Grace spoorloos verdwenen lijkt.

Het verhaal vangt spannend en mysterieus aan. Cara, een buurmeisje van vooraan in de twintig, is een van de twee hoofdpersonages en het is via haar ogen dat de lezers het lichaam van Meg ontdekken. Samen met het andere hoofdpersonage, Jon, een journalist met huwelijks- en carrièreproblemen, gaat ze vervolgens op speurtocht. Want hoewel het volgens de politie zonneklaar is dat Megs misdadige ex-man haar heeft vermoord en hun dochter heeft ontvoerd, denken Cara en Jon daar anders over.

Elgar doet haar best om haar lezers op het verkeerde been te zetten door tegenstrijdige informatie aan te leveren, zoals stukken uit het dagboek van Grace die niet stroken met feiten die de hoofdrolspelers ontdekken. Zo blijft het verhaal nog een tijd intrigerend, hoewel de schrijfster dat deels weer teniet doet omdat ze lang wacht met schot in de zaak te brengen. Elgar investeert veel in de uitwerking van Jon en Cara, wat resultaat oplevert. Helaas verliest ze daarbij uit het oog dat deze personages hierdoor in cirkeltjes rondlopen en dat de plot stagneert. Een nevenplot dat voor afwisseling moet zorgen, waarin Jon vecht voor zijn huwelijk en daarbij keer op keer tekortschiet omdat zijn zoektocht naar Grace al zijn tijd opslorpt, is weinig interessant en voorspelbaar. Los daarvan komt hij realistisch over. Cara is soms een volwassen jonge vrouw, en dan weer wordt ze te kinderlijk voor haar leeftijd geportretteerd.

Eenmaal meer relevante passages worden toegevoegd die het verhaal in een stroomversnelling brengen – zowat vanaf halfweg is dat –, wordt het de lezer snel duidelijk hoe de waarheid in elkaar zit. Jammer genoeg is dat funest voor de spanning. Het is dan in feite alleen nog wachten tot de auteur wat de lezer al weet, daadwerkelijk bevestigt. Dat duurt jammer genoeg nog erg lang. Het verhaal draait en keert nog wat, maar dat hier slechts tijd gerekt wordt, kan niet worden verhuld. Nadat de aap dan eindelijk uit de mouw is gekomen, vindt de auteur het nodig nog een overbodig 'zes maanden later' happy end toe te voegen, én een epiloog.

Dit misdaadverhaal is gebaseerd op het waargebeurde verhaal rond Dee Dee en Gypsy Rose Blanchard. Hierover is al non-fictie verschenen en een tv-documentaire die ook bij ons op tv te zien is geweest. Een aantal lezers heeft dat verhaal ongetwijfeld opgepikt en zal het herkennen in dit boek. In dat geval is er van spanning helemaal geen sprake meer want Elgar slaagt er niet in de fictie spannender te maken dan de realiteit. De premisse is goed en wordt bij aanvang prima uitgewerkt. Daarna verzandt de plot, hoewel vlot geschreven, in een langdradig en zich herhalend relaas van middelmatige kwaliteit.