Een meer dan behoorlijk geschenkboek

De organisatoren van de Spannende Boeken Weken 2020 zijn erin geslaagd M.J. Arlidge te strikken als auteur van het jaarlijkse geschenkboek. Deze keuze lokt ongetwijfeld heel wat geïnteresseerden naar de boekhandel. De populariteit van Arlidge schoot sinds de publicatie van zijn thriller Iene miene mutte immers meteen als een speer de hoogte in. Hoewel hij bij aanvang van de serie (met Helen Grace als vast personage) steevast twee boeken per jaar publiceerde, verstomde de roep van fans om meer niet. Arlidge liet tijdens een interview wel eens vallen dat dit de reden was waarom hij ondertussen ook twee korte novellen publiceerde binnen deze serie. Beide belichten ze een moment uit het leven van een nog jonge Grace.

Nadat hij met Kom je spelen? al eens kortstondig afstand nam van Helen Grace, koos Arlidge ook voor dit geschenkboek voor een standalone zonder de populaire inspecteur. In Wat jij niet ziet is het de blinde Emma Forbes waarrond de gebeurtenissen zich afspelen. Als zij tijdens een feestje gedesoriënteerd raakt in het gewoel, is het de onbekende Mark die haar te hulp schiet. Het klikt en Emma wordt verliefd. Haar stoort het niet dat Mark aan zijn tijd in het leger verwondingen heeft overgehouden met zichtbare littekens in het gelaat. Rond diezelfde periode worden meerdere inbraken in de stad gepleegd en blijven de slachtoffers gemarteld achter. Van de dader is alleen bekend dat hij een litteken in de nek heeft. Emma weet dat Mark aan de beschrijving voldoet, maar hij is vast niet de enige, toch? Als de toevalligheden zich opstapelen, gaat Emma zich steeds meer afvragen of ze zelf in handen is gevallen van deze misdadiger, of dat het paranoia is die opspeelt. Gezien Arlidge dit boekje uiteraard in het Engels schreef, werd Jan Pott aangezocht voor de vertaling ervan.

Hoewel Emma onmiddellijk kennismaakt met Mark, vangt Arlidge het verhaal verder vrij rustig aan. De eerste hoofdstukken gaan volledig op aan een schets van Emma en onder welke omstandigheden ze leeft. Ook de eerste schuchtere stappen die Emma en Mark samen zetten worden aan gezapig tempo uitgediept. Met een radiobericht waarin de eerste mishandeling door de Nightstalker wordt gemeld, slaat Arlidge vervolgens toe en creëert hij voor het eerst een spanningsmomentje, waarna het verhaal echt op gang komt.

Arlidge staat erom bekend dat hij gebruikmaakt van zeer veel korte hoofdstukken, en dat is hier niet anders. Ook met deze novelle sorteert hij hiermee het beoogde effect: je blijft pagina’s omdraaien om snel nog één hoofdstukje verder te lezen. Voor je het weet heb je alweer veel meer gelezen dan gepland. Maar er is natuurlijk wel wat meer nodig om te scoren. Arlidge weet dat en drijft de spanning op door elk hoofdstuk te beëindigen met een zin die je doet watertanden naar wat volgt.

De auteur wisselt suggestie af met actie. Vermits Emma blind is, ligt het voor de hand dat hiervan gebruik wordt gemaakt om lezers in een bepaalde denkrichting te duwen: voorwerpen die bij Emma thuis verplaatst lijken of het vermoeden dat iemand zich in haar flat bevindt, we hebben het al eerder gelezen. Maar het werkt wel doeltreffend en het drijft de spanning op. Ondertussen gaat Emma zelf aan het speuren, vindt ze evenveel argumenten pro Mark als contra Mark, en raakt ze in de penarie. Net als Emma weet de lezer op den duur niet meer wat waarheid is en wat aan haar fantasie ontsproten. Op de pakweg negentig bladzijden die Arlidge toebemeten zijn, doet hij zo precies wat van hem verwacht wordt en slaagt hij er prima in de plot op te bouwen tot een climax, met onderweg nog een paar kortstondige spanningspiekjes. Het niveau van de betere Helen Grace wordt niet gehaald, maar dat neemt niet weg dat dit een meer dan behoorlijk geschenkboek is.