Fijn, maar snel uit en even snel weer vergeten

‘Stel, je gaat met een paar vrienden in het park picknicken. Deze handeling is in moreel opzicht natuurlijk neutraal, maar als je een groep kinderen in het meertje ziet verdrinken en je blijft gewoon zitten eten en kletsen, ben je op slag onmenselijk geworden.’

Lizzie is gehuwd met Ben. Ze is ook moeder van een zoontje, Eli, en werkt op de universiteitsbibliotheek, voorlopig het hoogst haalbare sinds haar afstuderen. Verder ontfermt ze zich over haar broer Henry, die al een half leven kampt met een drugsverslaving. Ze zorgt voor het welzijn van iedereen in haar nabije omgeving, maar vergeet zichzelf. Ook het klimaat is niet een van haar zorgen. Ze is geen klimaatontkenner, maar is er gewoon niet mee bezig. Dan vraagt haar promotor en vriendin Sylvia, die klimaatwetenschapper is, of ze wil helpen met het beantwoorden van e-mails die ze ontvangt als reactie op haar steeds populairder wordende podcasts. Vele mails komen van gestoorde zielen, waarschuwt Sylvia haar, maar de angsten voor de klimaatproblematiek die ze te lezen krijgt, zetten haar aan het denken aangaande haar eigen leven. 

Auteur Jenny Offill (1968) was zelf iemand die helemaal niet met het klimaat bezig was. Toen ze aan dit boek begon, was dat nog altijd zo, maar ze raakte geïnteresseerd in de vraag waarom het haar niet interesseerde. Ze begreep niet waarom ze zich intellectueel heel goed bewust was van wat er rondom ons aan het gebeuren is, maar toch emotioneel geen betrokkenheid voelde. Omdat klimaatverhalen heel vaak apocalyptisch zijn, en dus overdreven aanvoelen, wilde ze het anders doen. Zo verzon ze het pre-apocalyptische verhaal dat Weersverwachting geworden is. Ze schrijft al twintig jaar, maar toch is het nog maar haar derde roman voor volwassenen. Tussendoor publiceerde ze nog vier kinderboeken. Dit nieuwste boek werd vertaald door Roos van de Wardt. Het staat ondertussen ook op de longlist van de Women's Prize 2020. 

Offill heeft een bijzondere stijl toegepast. Het boek is een allegaartje aan indrukken, anekdoten en weetjes in heel veel korte alinea’s. Sommige ervan zijn tijdloos, in andere maakt de tijd een sprongetje en bevinden we ons verder in het verhaal. Het doet denken aan een dagboek zonder datums waarin elke dag vijf minuten lang willekeurige gedachten worden beschreven. Lizzie schrijft het dagboek voor zichzelf en hoeft dus niemand voor te stellen of bepaalde situaties in te leiden. Offill doet dan ook niets om de stukjes met elkaar te verbinden, maar toch levert dat nooit moeilijkheden op om te begrijpen wat er staat. 

‘Het goede aan slaappilverslaving is dat ze het geen verslaving noemen; ze noemen het “gewenning”.’ 

De weetjes, zoals de bovenstaande, komen zomaar uit het niets en kunnen soms zo op een tegel zoals men die nog wel eens in huiskamers terugvindt. Er zijn prettige doordenkers bij die helemaal niets toevoegen aan het verhaal, maar wel de moeite zijn om even bij stil te staan. Vragen en antwoorden die omkaderd tussen de tekst verspreid staan, stellen de e-mails voor die Lizzie afhandelt. Het meeste van dit alles gaat helemaal niet over het klimaat, wat toch een van de hoofdthema’s van dit boek belooft te zijn. Hoewel het allemaal heel prettig leest, is dat het overal en nergens over gaat toch ook het vervelende eraan. Offill lijkt niet te hebben kunnen of willen kiezen voor één uitgesproken hoofdthema en heeft elke gedachte van Lizzie aan het papier toevertrouwd, of ze nu relevant is of niet. Het begint op een bepaalde dag in Lizzies leven, en eindigt ook abrupt ergens op een andere dag. Het hoofdpersonage is niet noemenswaardig geëvolueerd en het verhaal leidt ook niet tot een bepaalde conclusie. Het is leuk zonder meer, dun en dus snel uit, en na afloop even snel weer vergeten.