Oerdegelijk ouderwets speurwerk zonder verrassingen

Wie van langlopende politieseries houdt, is bij Michael Connelly (1956) aan het juiste adres. Connelly, recent door de Mystery Writers of America beloond met de Grand Master Award, levert met Woestijnnacht alweer het 36ste deel af binnen het 'Harry Bosch'-universum. Dat universum bestaat uit meerdere series met in de hoofdrollen onder anderen Harry Bosch, Renée Ballard, Mickey Haller en Jack McEvoy. De hoofdpersonages dragen allen een eigen serie en komen daarnaast geregeld in elkaars boeken voor. Bosch is het vaakst aanwezig, wat verklaart waarom de series overkoepelend naar hem genoemd zijn. Deze nieuwste episode werd vertaald door David Orthel en Mylène Delfos.

Ooit was de nu gepensioneerde Harry Bosch diegene die een cold case-afdeling bij de LAPD oprichtte. Bij aanvang van Woestijnnacht krijgt hij bezoek van zijn voormalige collega Renée Ballard die de opdracht heeft om opnieuw zo’n afdeling op te richten, bemand door vrijwilligers. Ze wil hem er graag bij, een aanbod dat hij aanvaardt omdat hij dan een eigen zaak kan opnemen die hij nooit wist op te lossen: de moord op het vierkoppige gezin Gallagher. Het is de enige zaak die hem ‘s nachts nog wakker houdt. Dankzij nieuwe technieken en inzichten hopen ze die taak dit keer wel tot een goed einde te brengen.

Het boek kent geen snelle start. De oprichting van de nieuwe cold case-afdeling krijgt behoorlijk wat aandacht, en de eerste oude zaken waaraan het team gaat werken, worden al even gedetailleerd geïntroduceerd zonder dat er verder echt iets gebeurt. Daarna wordt het interessanter, wanneer Ballard en Bosch zich langzaam maar zeker, aan de hand van oerdegelijk ouderwets speurwerk, een weg graven in de richting van een seriemoordenaar. De plot speelt zich voornamelijk rond de twee hoofdpersonages af. Het nieuwe team bestaat uit nog meer mensen, alleen doet Connelly daar amper wat mee en zij komen slechts heel af en toe even piepen.

Speuren en puzzelen, dat is wat de lezer kan verwachten. Actie, vaart of onvoorziene wendingen zijn amper aanwezig, en ook het klassieke tweede thema in thrillers – het privéleven van de hoofdpersonages – speelt amper een rol van betekenis. Dat deert niet, want Connelly bewijst dat hij dat allemaal niet nodig heeft. Een waterdichte plot die hoofdstuk na hoofdstuk wat meer invulling krijgt, meer heeft deze topauteur niet nodig om zijn fans geboeid te houden. Harry Bosch is ondertussen al 70 en het rustige tempo van het boek past daarom ook wel bij het personage. Gelukkig blijft Bosch zijn koppige, eigengereide zelf, zodat er voldoende momenten van frictie zijn tussen hem en Ballard, wat een beetje peper aan het geheel toevoegt.

Opvallend bij dit boek is het sombere sfeertje dat eroverheen hangt. Bosch' gezondheid begint hem parten te spelen, zijn dochter heeft haar eigen leven en ze zien elkaar niet vaak, en Bosch is merkbaar aan het vereenzamen. Hij worstelt met het zinvol invullen van zijn leven nu hij al een tijdje met pensioen is en lijkt wat levensmoe te worden. Connelly heeft nog plannen met Bosch maar toch ziet het ernaar uit dat de auteur langzamerhand het einde van zijn meest populaire hoofdpersonage voorbereidt. Dat weegt een beetje op het boek.

Michael Connelly heeft met Woestijnnacht niet zijn beste boek geschreven. Er zitten geen grote verrassingen in en de balans tussen de twee cold cases die in het boek worden opgelost, zit niet helemaal goed waardoor de ene zaak te veel uitgesponnen wordt en de andere gehaast wordt afgewerkt. Desalniettemin blijft het een goed, onderhoudend en waterdicht verhaal dat de fans van Bosch alweer enkele uren leesplezier bezorgt.