Boeiende non-fictie, het fictiegedeelte is daarentegen matig

Victor Vere is het pseudoniem van schrijversduo Vera Keur en Theo van Stegeren. In 2012 debuteerden ze met het non-fictieboek Het gedroomde land. Reis naar het hart van Argentinië. Dit boek was een reisverslag gecombineerd met geschiedschrijving, een gevolg van een reis door Argentinië die een jaar lang duurde. Nu proberen ze het samen als romanschrijvers. Argentinië hebben ze evenwel niet losgelaten, want het is daar dat Ze komen terug, ze komen terug zich grotendeels afspeelt.

Daniël en zijn vrouw Felice zijn op rondreis door Patagonië, een plaats waar ze geregeld heen trekken, vooral omdat Daniël daar kan ontsnappen aan de druk van het alledaagse leven in Nederland. Hij heeft sinds enige tijd last van een falende hartklep die moet worden vervangen. Het is echter niet dringend en daarom vertrok het paar toch met gerust gemoed opnieuw naar Zuid-Amerika. Daniels conditie gaat echter onverwachts achteruit en ze onderbreken hun vakantie zodat hij zijn operatie vervroegd in Nederland kan ondergaan. De periode ervoor beleeft hij angstig. Ook erna is de angst nooit weg, alleen manifesteert die zich anders. Door zijn fascinatie voor de condor ondervindt hij namelijk aan den lijve hoe slecht het met onze natuur gesteld is, en hoe weinig hoop er is dat de mensen daar ooit iets aan zullen veranderen. Hij kan zich maar met moeite in die wetenschap schikken.

Ze komen terug, ze komen terug mag dan overgoten zijn met een fictief sausje, in werkelijkheid hebben de auteurs voornamelijk een boek geschreven dat opnieuw non-fictie is. Daniël en Felice trekken door een deel van Argentinië en daar wordt uitvoerig en gedetailleerd over verteld. Wie op de hoogte is van de werkelijke identiteit van Victor Vere, kan zich meteen voorstellen hoe de auteurs eigen ervaringen noteerden. De reisbeschrijving is interessant, maar de fictie eromheen is amper die naam waardig. De verhaallijn rond Daniels hartprobleem is flinterdun en geeft de auteurs voornamelijk de mogelijkheid om een boel wetenswaardigheden over hartkleppen in het boek te verwerken. Opnieuw unieke feiten en weetjes, maar de lezer verwacht wel een roman.

Een tweede fictieve verhaallijn is deze van een drieënzeventigjarige vrouw die stiekem woont in de garage van het stel en zich daar maar moeilijk weer uit laat verdrijven nadat ze wordt ontdekt. Daniël en Felice balanceren heen en weer tussen haar aanwezigheid tolereren en haar vragen te vertrekken. Deze hele verhaallijn raakt kant noch wal en de bedoeling ervan blijft onduidelijk.

De condor neemt een belangrijke plaats in het boek in. Daniëls fascinatie voor deze vogel gaat ver. In Argentinië laat hij zich op sleeptouw nemen als er zoek- of reddingsacties worden ondernomen omdat het dier bedreigd is. Thuis vat hij het idee op om een website rond de condor te bouwen. Wie het boek leest, leert heel wat over deze majestueuze aaseter. Ook minder fraaie dingen, zoals hoe het voortbestaan ervan in gevaar komt door toedoen van de mens. Ook dit past alweer uitermate in een non-fictieboek, als het even kan liefst geïllustreerd met foto’s. Maar als de roman er grotendeels mee gevuld wordt en de fictieve elementen helemaal op de achtergrond raken, dan zit er toch iets fout.

Het duo achter Victor Vere wil zich als romanschrijvers profileren, maar dat lukt vooralsnog niet. De kennis en achtergrondinformatie die zij bezitten, maakt hen uitermate geschikt als non-fictieschrijvers. Het valt op dat zij persoonlijk en ter plaatse ervaring hebben opgedaan om dingen te schrijven die het niveau van Wikipedia ruim overstijgen. Ze weten het ook vlot te brengen zodat een lezer hun kennis graag tot zich neemt. Dat maakt het beoordelen van dit boek tot een dilemma. Informatief een topper, maar het romangedeelte rammelt en is flauw. Omdat de doelgroep nu eenmaal die van de romanlezer is, moeten we het boek daar helaas op afrekenen.